Oto bardzo dziwny prolog mojej nowej powieści:

                               PROLOG
Otworzyłam oczy. Stałam w gęstym lesie. Naokoło były tylko czarne drzewa, żadnej żywej duszy. Wszystko spowijała mgła. Wyciągnęłam rękę i, jak przewidywałam, nie zobaczyłam jej.
Nagle usłyszałam nawoływanie. Ktoś krzyczał moje imię!! Natychmiast puściłam się sprintem na oślep. Po chwili poczułam mokre gałęzie ocierające się o moją twarz. Nagle jakieś zimne dłonie chwyciły moje i z nieprawdopodobną siłą pociągnęły do tyłu. Przez chwilę szarpałam się, ale szybko dałam za wygraną, czując palący ból w płucach. Stanęłam, ciężko dysząc i powoli odwróciłam się do mojego oprawcy. Jednak jedyne, co zobaczyłam, to ludzki  cień. W pozbawionej wyrazu twarzy pojawił się zarys ust, które wygięły się w szyderczym uśmiechu. W lesie rozbrzmiał okrutny śmiech, w którym ukryta była zdrada, ból i cierpienie. Nagle za postacią pojawiło się złote światło, które rozjaśniło moją duszę i dało nadzieję na życie. Z tego światła wyłoniło się najpiękniejsze stworzenie na świecie. Był to ptak.  Złote pióra rozpościerały się nade mną i cieniem. Wielki, ostry dziób otworzył się powoli i usłyszałam skrzek. Ptak był ogromny i wzbudzał we mnie trwogę, ale także poczucie bezpieczeństwa . Wyprostowałam się odważnie i wyrwałam z uścisku żelaznych rąk mojego oprawcy. O dziwo, puścił. Zbliżyłam się do zwierzęcia i przyjrzałam się uważniej. Mój wybawiciel lśnił miedzianym połyskiem, a jego szpony były nieprawdopodobnie ostre.
Powoli wyciągnęłam palec. Ptak przyjrzał mi się uważnie i przechylił głowę. Spojrzenie jego wielkich, złotych oczu było wbite prosto w moją twarz. W tym momencie powietrze zawirowało, a ja zaczęłam tracić przytomność.
Ostatnim obrazem, który ujrzałam zanim odeszłam w niebyt, były czarne drzewa i przygasający blask zwierzęcia, przebitego ostrzem noża cienia. Łza spłynęła mi po policzku i znieruchomiałam.

To na razie tyle, komentować XD