Wiesz co, nie pamiętam ile ich było... ale tak nie więcej niż 20. Chyba... :p

Primero *.* To chyba mój  ulub. rozdział !!

^w^ Asengan... :heart:

"Dopiero teraz poczułam, jak bardzo kocham Asengan"

Pięknie powiedziane, Alice. Też tak samo myślę :p :D

To fajnie ;]

Rozdział 7
"Wyznanie"

Przez kilka następnych dni nie miewałam snów. Zapewne Ajay zrobił wszystko, abym nie starała się połączyć naszych umysłów. Z jednej strony byłam mu wdzięczna. Dzięki temu Naran nie mógł mnie namierzyć i tym samym porwać i wykorzystać mnie do swoich celów. Jednak z drugiej strony miałam do niego żal. Chciałam spędzać z nim każdą wolną chwilę. Czułam się przy nim spełniona i bezpieczna, nawet jeśli był to tylko sen. Popołudnie spędzałam głównie na treningach z Jev'em. Nauczył mnie jak władać mieczem. Cieszyłam się, że jest Ganimem. Gdyby nie to, już przy pierwszym zamachu mogłabym go zabić. Jednak on cierpliwie przyjmował ciosy i co chwila mnie poprawiał. Czasem mnie wkurzał, a czasem rozśmieszał. Czułam się z nim bardzo swobodnie. Wiedziałam, że jest moim przyjacielem i byłam mu za to wdzięczna.

- Cóż, myślę, że na dzisiaj wystarczy. - powiedział któregoś razu.

Opuściłam miecz i oddychałam ciężko. Przypomniałam sobie filmy rycerskie, które oglądałam. Na ekranie wszystko wydawało się łatwe i lekkie. Jednak w rzeczywistości było zupełnie inaczej. Myślałam, że zaraz ręce mi odpadną.

- Proszę. - powiedział Jev podając mi miskę z krystalicznie czystą wodą.

Sam wziął drugą i upił łyk, po czym wytarł usta rękawem swojej szaty. Również przyłożyłam naczynie do ust i pociągnęłam porządny łyk. W tym samym czasie Jev żartobliwie klepną mnie w kolano i usiadł obok mnie. Zapadła cisza, którą przerywał co chwila szum wiatru. Zamknęłam oczy i pozwoliłam, aby owiewał moją spoconą i zmęczoną twarz. Gdy otworzyłam oczy spostrzegłam, że Jev uważnie mi się przygląda. Uśmiechnął się do mnie, po czym spuścił wzrok czerwieniąc się na twarzy. Stłumiłam chichot i położyłam głowę na jego ramieniu.

- Słyszałaś już piękną, miłosną historię naszej krainy? - zapytał znienacka.

- Nie. - szepnęłam. - Ale chętnie jej wysłucham. - dodałam.

- Kiedyś, ponad czterysta lat temu żyła pewna piękna dziewczyna imieniem Anamitra. Ponoć była najpiękniejszą kobietą w Asenganie. Każdy mężczyzna chciał ją tylko dla siebie. Jednak jej serce należało już do kogoś. Tym właścicielem był nieco starszy Aakash. Kochali się piękną miłością, żyli tylko dla siebie. każdy zwiastował im długą i świetlaną przyszłość. Nawet ich imiona pasowały do siebie. Jej oznaczało 'słońce', jego oznaczało 'niebo'. Kochali się do tego stopnia, iż przysięgli, że gdy jedno z nich umrze, drugie wytnie kawałek serca i umieści je w naszyjniku.

- To obrzydliwe. - rzekłam. - Ale muszę również przyznać, że bardzo romantyczne.

- Panienko, muszę ci coś wyznać. - powiedział po dłuższej chwili i odwrócił twarz ku mnie. - Mogę?

Zastanawiałam się przez chwilę. Jednak kiwnęłam głową na znak, że się zgadzam.

- Ja... nie wiem czy to na pewno to, ale... chyba... - przerwał, wpuścił powietrze do płuc, po czym wypuścił i rzekł w końcu. - Zakochałem się... w tobie.

Te słowa uderzyły mnie, jak piorun. Czy on właśnie wyznał mi miłość? Przecież my się nawet nie znamy. Spanikowana wykręciłam ręce i spuściłam wzrok. Jev zaczął mnie przepraszać, mówić, że nie chciał mnie zranić. Jednak umilkł, gdy spojrzałam na jego twarz.

- Jev, ja... - zaczęłam jednak nie wiedziałam, co mam dalej powiedzieć.

- Panienko...

- Błagam, skończ z tym 'panienko'. Mów do mnie po imieniu. - oburzyłam się.

- Oh, wybacz. A więc, Alice, nie chciałem cię zranić. Po prostu, nie mogłem już dłużej tego ukrywać.

- Ależ nic z tych rzeczy. Nie zraniłeś mnie, po prostu twoje wyznanie zbiło mnie z tropu. Nie wiem co powiedzieć.

- Powiedz, czy ty też czujesz do mnie to samo.

Przegryzłam dolną wargę zastanawiając się nad odpowiedzią. Lubiłam Jev'a, to prawda. Jednak nie mogłam tego nazwać miłością. Tak naprawdę jeszcze w nią nie wierzyłam, jestem zbyt młoda.

- Cóż Jev. - zaczęłam. - Bardzo cię lubię, jesteś moim najlepszym przyjacielem, ale...

- Ale... ?

- Nie mogę nazywać tego uczucia miłością. To tylko przyjaźń.

Jev podrapał się w tył głowy. Wiedziałam, że właśnie sprawiłam mu ból i go rozczarowałam. Jednak taka była prawda, nie chciałam go okłamywać i dawać mu nadziei na coś, co nigdy nie nastąpi. Chwyciłam jego dłoń, jednak on szybko ją zabrał i odszedł w milczeniu.
Siedziałam na łóżku i starałam się czytać jedną z ksiąg, gdy do pokoju wszedł mistrz Tantal. Uśmiechnęłam się do niego i zamknęłam księgę.

- Mogę zająć księżniczce dosłownie kilka sekund? - zapytał siadając obok mnie na łóżku.

- Ależ oczywiście. - powiedziałam.

- Chodzi o Jev'a... nie wie panienka może co mu się stało?

- Emm... nie wiem jak mam to powiedzieć...

- Więc zacznij od początku.

Kiwnęłam głową i zaczęłam mu opowiadać dzisiejszy dzień. Mówiłam o ćwiczeniach, historii Anamitray i Aakasha, aż w końcu o wyznaniu Jev'a. Gdy skończyłam Tantal podrapał się tylko w podbródek i rzekł:

- Tak podejrzewałem.

- Myśli pan, że jest na mnie zły?

- Nie... na pewno nie. Jednak jest chyba coś, o czym nikt pani nie powiedział.

- O czym? - zapytałam z zaskoczeniem.

- A więc Ganimowie to niezwykli ludzie, a raczej stworzenia. Taka sama jest ich miłość. Gdy raz ich serce zbije mocniej, to już nigdy nie zabije dla kogoś innego.

- To znaczy, że...

- Ganimowie zakochują się raz w życiu. - dokończył Tantal.

- Czyli, że Jev... już nigdy nie pokocha innej kobiety? - zapytałam łamiącym głosem.

- Ganimowie odczuwają wszystko dziesięć razy mocniej. Czasami nie umieją rozróżnić swoich uczuć. Na przykład miłości od pożądania. Nie wiem czy Jev panienkę kocha, czy tylko tak mu się wydaje. To się okaże w najbliższym czasie.

- Jest coś, o czym jeszcze nie wiem?

- Owszem.

- Co?

- Gdy umiera ktoś, komu Ganim oddał serce...

- Ganim umiera razem z tą osobą. - dokończyłam.

- Niezupełnie. Owszem, śmierć ukochanej osoby może doprowadzić Ganima do szaleństwa. Jednak, jak zapewne panienka wie, może go zabić jedynie silna magia.

- Więc co się z nim dzieje? - zapytałam nieco zbyt entuzjastycznie.

- Cierpi po wieczność. - rzekł krótko czarownik.

Długo jeszcze siedziałam i myślałam nad słowami Tantala. Całym sercem pragnęłam, aby Jev mnie nie kochał. Nie chciałam go ograniczać zwłaszcza, że nic do niego nie czułam. Moje serce należało do kogoś innego, czułam to. Jednak nie wiedziałam do kogo.

Haha, wiem. To kojarzy się z "Wyzwanie" XD

Rozdział 8
"Cheetah"

Wiedziałam, iż tej nocy znów nie będę mogła spać. Wierciłam się, przekręcałam z boku na bok, ale nic mi nie mogło pomóc. Myślałam o Jev'ie i o tym jak bardzo musiały go zranić moje słowa. Miałam tylko nadzieję, że nie zmieni to naszej relacji i Jev wciąż będzie chciał się ze mną przyjaźnić. Jednak unikał mnie i przyznam, że trochę mnie to bolało.

Pewnej nocy śniło mi się, że goni mnie ryś. Biegłam szybko, jednak on wciąż pozostawał kilka kroków za mną. W końcu potknęłam się o kamień i upadłam na mech. Zwierzę skradało się do mnie i warczało, a ja czułam jak serce stara się wyskoczyć z piersi i uciec jak najdalej. Gdy ryś był już zaledwie kilka kroków ode mnie, zmienił się i ujrzałam przed sobą rozzłoszczonego Jev'a.

- Dlaczego mi to zrobiłaś? - rzekł oschłym głosem. - Dlaczego wyrwałaś mi serce i je zdeptałaś? Dlaczego?

Poczułam jak po policzku spływa mi samotna łza.

- Jev, ja...

- Ja, ja, ja. Zawsze ja! Jesteś samolubną i egoistyczną dziewczyną! Myślisz tylko o sobie!

Jego słowa bardzo mnie raniły, jednak wiedziałam, że mów prawdę. Chciałam go przeprosić, powiedzieć, że to nie tak. Jednak nie mogłam wypowiedzieć ani słowa.

Jev tylko prychnął i rzekł:

- Nie masz mi nic do powiedzenia? Będziesz tu siedzieć jak tchórz i płakać? A no tak, po co masz się martwić? Wystarczy, że się popłaczesz i masz wszystko załatwione. To twój jedyny sposób na rozwiązanie niekomfortowych sytuacji. Najlepiej jest usiąść, płakać i mieć pretensję do całego świata tylko nie do siebie! - wrzasnął.

Zakryłam uszy dłońmi, jednak on dalej kontynuował swoją wypowiedź:

- Tak samo było z Loganem. Zostawiłaś go, bo już nie chciałaś z nim być. Liczysz się tylko ty i twój czubek nosa, prawda!?

- Skąd wiesz o Loganie? - zapytałam.

- Nieważne. Myślisz, że skoro jesteś księżniczką to wszystko ci wolno? Mylisz się! Mieć w sobie królewską krew nie znaczy, że można bawić się czyimiś uczuciami!

- Jev...

- Dość! - wrzasnął. - Może po prostu cię zabiję. To będzie najlepsze rozwiązanie. - rzekł.

Okrył się światłem i po chwili stał przede mną nie człowiek, tylko wielki ryś. Skradał się do mnie jakby na mnie polował. Wyszczerzył śnieżnobiałe zęby i prychnął. Kopnęłam go w pysk i zaczęłam uciekać. Mimo mojego wysiłku zwierze było coraz bliżej, aż w końcu poczułam, że skacze mi na plecy i przewraca. Zamknęłam oczy czekając na śmierć.

Jednak nie nadeszła. Po chwili usłyszałam głośny huk. Obróciłam się i zobaczyłam jak Jev się podnosi. Jenak nie jego widok mnie zadziwił. Przede mną stał najpiękniejszy okaz geparda jaki w życiu widziałam. Przekręcił łeb i spojrzał na mnie. I wtedy zrozumiałam czym, a raczej kim on jest.

- Ajay - szepnęłam.

Nie martw się, zajmę się tym - usłyszałam w myślach.

Kiwnęłam głową, a Ajay znów zwrócił się w stronę Jev'a. Ryś prychnął i rzucił się do skoku, jednak gepard był szybszy. Krążyli w kółko zupełnie tak, jakby ze sobą tańczyli. Nie spuszczali się wzajemnie z oczu. Każdy z nich starał się zdominować drugiego. W końcu Ajay zmarszczył nos i wyszczerzył kły. Jev nie był mu dłużny i zrobił to samo. Podziwiałam te dwa przepiękne okazy.
W końcu gepard skoczył do przodu i zaatakował rysia rzucając mu się w stronę gardła. Zobaczyłam, jak Jev trzepnął go łapą i sam rzucił się do ataku. Dwa ogromne cielska zderzyły się ze sobą. Drapali się i gryźli. Raz upadał jeden, za drugim razem drugi. Jednak wiedziałam, że to Jev ma przewagę. Przeraziłam się widząc, że gepard przegrywa. Wzięłam kij i ruszyłam w stronę rysia. Podeszłam i trzepnęłam go z całej siły w czubek głowy co chyba na chwilę go oszołomiło.

Co ty wyrabiasz!? Schowaj się! - usłyszałam głos w głowie.

- Ani mi się śni. - rzekłam i posłałam gepardowi groźne spojrzenie.

Oboje zerknęliśmy w stronę, gdzie jeszcze przed chwilą leżał Jev. Jednak teraz już go tam nie było, zniknął.

- No proszę. Cicha woda brzegi rwie, czy jak to się mówi. - powiedział Ajay przybierając postać człowieka.

- Dziękuję, znowu. - powiedziała i rzuciłam patyk. - Jak to się dzieje, że zawsze jesteś przy mnie wtedy, gdy coś mi grozi, a gdy chcę się po prostu z tobą spotkać, to cię nie ma. - powiedziałam i uśmiechnęłam się w stronę wybawcy.

Ajay odwzajemnił uśmiech i podszedł do mnie. Gdyby przesunął się jeszcze odrobinkę, nie dzieliłoby już nas nawet powietrze.

- Wybacz. Bałem się, że jeśli zbyt często będę się z tobą kontaktował poprzez umysł, tym bardziej ułatwię zadanie Naranowi.

- I co? Podziałało?

- Myślę, że nie ma znaczenia, jak często wchodzę do twojej podświadomości. - powiedział.- Muszę tylko uważać kiedy to robię. - dodał.

Kiwnęłam głową.

- Lepiej mi powiedz co to było. Ten cały ryś, kłótnia...

- Cóż... to był Jev. Myślę, że moja podświadomość mi go ukazała.

Ajay uniósł pytająco brew.

- Cóż... kilka dni temu wyznał mi miłość. Jednak ja nie mogłam jej przyjąć. - wyjaśniłam.

- Dlaczego?

- Sama nie wiem. Po prostu go nie kocham. Mam wrażenie, że moje serce należy do kogoś innego. Jednak nie wiem do kogo. - powiedziałam i spuściłam głowę. - Usłyszałam piękną historię miłosną, o Anamitrze i Aakashu. Od tamtej pory dziwnie się czuje. Nie wiem czemu, ale wydaje mi się... że ta historia nie jest mi obca. - powiedziałam i spojrzałam na Ajay'a, który przyglądał mi się uważnie.

Podszedł do mnie, chwycił w dłonie moją twarz i rzekł:

- Ta historia jest ci o wiele bliższa niż sądzisz.

Spojrzałam w jego piękne zielone oczy. Było w nich tyle bólu i cierpienia. Nie mogłam tego znieść i spuściłam wzrok patrząc na jego tors.

- Co masz na myśli?

- To, że ta historia jest o...

I nagle Ajay zaczął się rozmywać. Nie był już taki wyraźny. Chciałam chwycić go za rękę i trzymać mocno. Jednak złapałam tylko powietrze.

- Ajay! - wrzasnęłam. - Ajay!

Jednak jego już nie było, zniknął w ciemności. Po chwili otworzyłam oczy i ujrzałam zatroskaną twarz Jev'a. Podniosłam się i stwierdziłam, że jest późna noc.

- Wszystko w porządku? Cały czas krzyczałaś. - powiedział Jev.

- Tak, miałam zły sen. - rzekłam. - Co się stało?

- Czas ruszać. Aman mówi, że to najlepszy czas, aby dotrzeć do zamku Narana i odbić Ajay'a.

- To cudownie! Ruszajmy!

Jev spojrzał na mnie ze zdziwieniem i, nic nie mówiąc, wyszedł z pokoju, abym mogła się ubrać.

Już po ciebie idziemy, Ajay pomyślałam z nadzieją, że on to usłyszy i zaczęłam się przygotowywać do podróży.

Ale ja nie kończę z Asenganem xd Mówiłam przecież, że zapomniałam opowiadania i rozdziały nie będą pojawiać się regularnie xd Co do pomocy... to żeby to zrobić musiałabym umieć siedzieć w twojej głowie jak Ajay, ale nietsety tego nie potrafię.

Rozdział 9
"Odsiecz"

Musiałam niemal biec, aby dogonić moją grupkę. Byłam jedyną dziewczyną i nikt nie zawracał sobie głowy małą pchłą skaczącą im między nogami. Jednak byłam zdeterminowana. Już wkrótce odbijemy Ajay'a, już wkrótce będę mogła go zobaczyć... naprawdę. Nie będzie już musiał przychodzić do mnie w snach. Będzie mógł być blisko mnie, fizycznie. Na samą myśl serce podskoczyło mi z radości. Nie sądziłam, że kiedykolwiek będę odczuwała tak silną więź z zupełnie nieznanym mi mężczyzną.

- Nad czym tak się zastanawiasz - zapytał Jev podchodząc do mnie.

- Nad niczym, cieszę się. - rzekłam z uśmiechem.

- Że odbijemy Ajay'a?

- Też.

- Też? - Jev uniósł brew. - Jest coś jeszcze co sprawia ci radość?

- Owszem. To, że się na mnie nie gniewasz. - powiedziałam i cmoknęłam go w policzek.

- Naprawdę masz dzisiaj dobry humor. - zaśmiał się i objął ramieniem.

Szliśmy tak kilka godzin, aż w końcu Aman rozkazał postój. Przykucnęłam razem z Jev'em i słuchaliśmy dowódcy.

- Zostaniemy tu na noc. - krzyknął. - Radzę się wyspać. Jutro wyruszamy o świcie.

Po tych słowach cała grupka zaczęła się kręcić. Niektórzy rozkładali namioty, inni karmili konie, a jeszcze inni siadali i jedli lub pili piwo. Sama podeszłam do jednego z mężczyzn i poprosiłam o miskę wody. Wypiłam ją szybko i czułam jak chłodny płyn ochładza moje gardło. Podparłam się na łokciach i zaczęłam się zastanawiać co zrobię, gdy Ajay już będzie ze mną. Zastanawiałam się czy będę go o coś wypytywać, czy może po prostu przytulę się do niego i będę się cieszyć bliskością jego ciała.

Wyciągnęłam nogi przed siebie i pozwoliłam, aby wiatr targał moje długie włosy. Niemal już czułam jego bliskość. Wiedziałam, że dzisiaj we śnie mnie odwiedzi. Zawsze tak było. Wystarczyło, że poczułam jego obecność w moim umyśle. Już na mnie czekał. Położyłam się i zamknęłam oczy uśmiechając się do siebie.

Ajay siedział na pniu i machał długimi nogami. Uśmiechnął się na mój widok i poklepał miejsce obok dając mi tym samym znak, abym usiadła obok niego. Siedzieliśmy w milczeniu i patrzyliśmy na piękny wodospad. Mogłabym tak po prostu być całą wieczność, z Ajay'em u boku. Odwróciłam głowę w jego stronę i zauważyłam, że bacznie mi się przygląda. Poczułam, jak na szyi i policzkach zaczyna palić mnie rumieniec.

- Jesteś jeszcze piękniejsza kiedy się wstydzisz. - powiedział z uśmiechem.

Odwzajemniłam uśmiech i dałam mu żartobliwego kuksańca w bok. Ani się obejrzałam, a już tuliłam się do jego umięśnionej klatki piersiowej i słuchałam bicia jego serca. I wtedy zauważyłam coś, co przyprawiło mnie o zachwyt. Nasze serca biły w tym samym rytmie. Odsunęłam się od niego i spojrzałam w piękne oczy mojego wojownika.

- Ajay, ja... - zaczęłam, ale nie wiedziałam jak dokończyć, bo sama nie byłam pewna moich uczuć.

Pierwszy raz w życiu poczułam, że mam dla kogo istnieć, że moje serce ma kogo kochać. Czułam silną i nierozerwalną więź między mną, a tym pięknym mężczyzną. W tamtej chwili zrozumiałam co właściwie się ze mną działo. To nie Asengan był moim domem, to nie tą krainę tak bardzo kochałam. Wszystkie te uczucia były tak naprawdę skierowane w stronę Ajay'a. To on mnie tu trzymał. To dla niego nie wróciłam na Ziemię. Wszytko dla tego pięknego, zielonookiego mężczyzny, który okazał się być moim życiem i duszą.

Nagle zapragnęłam go pocałować. Ot tak, po prostu. Nie wiedziałam skąd, ale miałam wrażenie, że Ajay czuje do mnie dokładnie to samo. Nachyliłam się nie spuszczając z niego oczu. On zawahał się, jednak już po chwili trzymał mnie w swoich objęciach. Nasze usta były zaledwie kilka milimetrów od siebie. Czując nagłą potrzebę przycisnęłam wargi do jego i pocałowałam go lekko i z wahaniem. Zamknęłam oczy i pozwoliłam poddać się tej najbardziej romantycznej chwili w moim życiu. Czułam się cudownie, jeszcze nigdy nikt tak mnie nie całował. Kochałam Ajay'a, a on mnie. Byłam tego pewna.

Nie wiem ile dokładnie się całowaliśmy, jednak chciałam by ta chwila trwała wiecznie. Ajay odsunął się ode mnie, a ja zdałam sobie sprawę, że to tylko sen.

- Nie powinniśmy byli tego robić. - szepnął w końcu.

- Dlaczego? - zapytałam i położyłam dłoń na jego.

- Bo znów cię stracę.

- Znów? - uniosłam brew. - Co masz na myśli?

Jednak Ganim nie odpowiedział. Zmienił się w geparda i zniknął...

Poczułam jak ktoś mną lekko potrząsa. Obudziłam się ze snu i zauważyłam Jev'a klęczącego nade mną.

- Nareszcie. Budzę cię od jakichś dziesięciu minut. Wstawaj, bo inaczej nie odbijemy Ajay'a. - rzekł.

Na dźwięk jego imienia szybko się poderwałam na nogi i ruszyłam przed siebie. Cała gromadka, która była naszym wojskiem już szykowała się do drogi.

- Ruszajmy. - powiedziałam.

Słońce dopiero wschodziło zza gór. Jednak byłam zdeterminowana, bo wiedziałam, że idę odbić mojego ukochanego. On był moim życiem. Bez niego równie dobrze mogłabym nie istnieć. Do zamku Narana dotarliśmy pod wieczór. Ogromne zamczysko bardziej przypominało ruiny. Wszędzie było ciemno i ponuro, a wokół kręcili się jacyś ludzie. Nie trudno było zgadnąć, że są to oddziały tyrana.

Podeszliśmy jak najbliżej się dało. Aman wydał rozkaz i już po chwili kilka mężczyzn ruszyło przed siebie by ogłuszyć wartowników.

- Teraz albo nigdy. - rzekł Jev, pociągnął mnie za rękę i ruszyliśmy w stronę wejścia.

Płuca bolały mnie od biegu, ale serce nakazywało mi przyspieszyć. Cały czas w głowie miałam jedną myśl, że gdzieś tam jest mój gepard. Wbiegliśmy z Jev'em do rozwidlenia. Wokół było mnóstwo korytarzy i przejść. Zgodnie z Jev'em stwierdziliśmy, że się rozdzielimy. On pobiegł jako ryś w prawo, ja zaś wiedziona intuicją w lewo.

Panikowałam. Nie wiedziałam gdzie jestem ani co robić. Byłam pewna tylko tego, że gdzieś jest Ajay i Naran. Gdzie jesteś? posłałam myśl z nadzieją, że on to usłyszy. Jednak nie usłyszałam odpowiedzi. Gdzie jesteś? powtórzyłam. Tym razem w moim umyśle usłyszałam cichy, słabnący głos. Jestem tu. Po twojej prawicy. Głos Ajay'a był słaby. Wiedziałam, że musiał przechodzić tu męki.

Rzuciłam się w stronę drzwi i, prawie wyrywając je z zawiasów, otworzyłam z trzaskiem. Przede mną stał, a raczej wisiał Ajay, przykuty do ściany wielkimi, potężnymi łańcuchami. Nie wyglądał jak ten z moich snów. Był cały posiniaczony, wychudzony, brudny i nagi od pasa w górę. Jego oczy były ciemniejsze, pełne bólu i strachu. Podeszłam do niego przerażona bardziej jego stanem niż tym, że zaraz ktoś może wejść.

- Ajay.-szepnęłam powstrzymując łzy. - Co on ci robił?

- No wiesz, trochę już u niego goszczę. - rzekł.

Zdziwiłam się, że mówi z takim opanowaniem i humorem. Ja na jego miejscu byłabym przerażona.

- Zabieram cię stąd.

- Mam nadzieję.

Rozejrzałam się dookoła. Tak jak myślałam, nigdzie nie było klucza.

- To są magiczne kajdany, tylko nią możesz je zdjąć. - poinformował mnie Ajay.

- Jak?

On zamiast odpowiedzieć uśmiechnął się, a ja poczułam jak ręce znów palą mnie żywym ogniem. Zupełnie jak wtedy, gdy pierwszy raz użyłam magii. Jednak teraz wiedziałam co się dzieje i co muszę zrobić. Wyciągnęłam przed siebie dłonie i wypowiedziałam to, co nakazał mi w myślach Ajay: Abrirse!

Zobaczyłam jak kajdany się powoli otwierają. Rzuciłam się w stronę mężczyzny, aby go podtrzymać. Nie wytrzymałam i zaczęłam go tulić. Ajay sykał z bólu, ale również tulił mnie do siebie. Oboje płakaliśmy ciesząc się wreszcie swoją fizyczną bliskością. Mój świat wreszcie był pełen, Ajay wypełnił pustkę.
Nagle w drzwiach stanął tęgi mężczyzna w zbroi.

- Kim jesteś!? - krzyknął w moja stronę i już miał ruszyć biegiem w naszą stronę, gdy usłyszałam głośny huk i wartownik padł nieprzytomny na kamienną posadzkę.

- Dobranoc. - powiedział Jev i ruszył w naszą stronę.

Pomógł mi podnieś Ajay'a i ruszyliśmy w stronę wyjścia. Aman i wojsko walczyli dzielnie z coraz to większą ilością przeciwników. Jednak wiedziałam, że nasz plan się powiódł. Wsiedliśmy we trójkę do niewielkiej fury i ruszyliśmy do domu.

Spoko wciągnęła mnie ta historia. :)