dziękuję, miło mi myślałam, że nikomu się nie spodoba : *
a oto kolejny rozdział, mam nadzieję, że będzie się miło czytało :D

Rozdział 2
„Babcia Amy „


  Tak, więc idę do babci i się wszystkiego dowiem. Przynajmniej tego co ona mi może powiedzieć. Ale ważne, że się dowiem czegokolwiek. Dlaczego to wszystko musi być takie pomieszane, albo dlaczego akurat ja? Nie no to akurat wiem, obydwie moje babcie były magami, było pewne, że ja również będę. Przynajmniej to, mama mogła mi wyjaśnić. Mam do babci tyle pytań, że nawet nie wiem od czego zacząć. Może od tego dlaczego będę musiała uczyć się razem z nim, dlaczego nie z kim innym. Następnie spytam się o co chodzi z tymi moimi mocami, dlaczego są takie niezwykłe. A dalsze pytania już jakoś same wylecą.
  Byłam już pod drzwiami babci, coś się zmieniło, tylko nie wiedziałam co.
Drzwi były jak zawsze, brązowe, duże, z klamką w kształcie wróżki i z rzeźbieniami kwiatów. Tylko tym razem wróżka jest inna, ona się na mnie patrzyła! To musi mieć związek z ujawnieniem się moich mocy. Wróżka zawsze była zastygła i cała brązowa.
-Z kim mam przyjemność . Nowy, nieznany mag. Poproszę imię i nazwisko oraz powód najścia.-Powiedziała oficjalnym i suchym tonem.
-To nie jest żadne najście! Jestem umówiona, Sophie Rubino.-Rzuciłam ze złością i chciałam chwycić za klamkę, gdy mnie poraziło prądem.-Ej co to ma być, wpuść mnie natychmiast! Mówiłam już, że umówiłam się z babcią. I kim ty ogóle jesteś, że się tak rządzisz. Co ty sobie wyobrażasz, że możesz tak bezkarnie razić ludzi prądem?! Poczekaj aż powiem babci !
-Ale to nie ja miałam cię wpuścić nie wiem czemu nie możesz wejść-Wyglądało na to, że mówi prawdę.
-Ale ja wiem.
-Babcia!-Byłam szczęśliwa, że ją widzę.-Czemu nie mogę wejść?
-Ponieważ blokada wpuszcza tylko magów i ludzi, musisz być kimś więcej. Taki problem jest zawsze z Wielkimi Mistrzami. Możliwe, że masz zadatki.-Uśmiechnęła się i mnie objęła.-Dobrze, wejdź do środka, moja blokada więcej cię nie zatrzyma.
-Wielkiego Mistrza? To znaczy dyrektora akademii?-Rozsiadłam się na moim ulubionym, niebieskim, babcinym fotelu. Zawsze odkąd pamiętam to ja na nim siadałam.
-Tak mniej więcej tak. Zaraz ci wszystko wyjaśnię. Co pijesz?
-Może być herbata z cytryną.-Zawsze ją u niej piłam, robi ją najlepszą na świecie.
-Obiad będzie niedługo, zdążymy sobie wszystko do tego czasu wyjaśnić.
-A kto robi obiad?- Zawsze robiła go babcia, od śmierci dziadka była sama i zdana na siebie. Czyżby sobie kogoś znalazła?
-Wróżki moja droga, wróżki. Zawsze to one robiły, ale dopiero teraz jesteś w stanie je zobaczyć i z nimi porozmawiać. Ta wróżka na klamce moich drzwi jest tam od kiedy je wstawiłam. Wcześniej była inna, zawsze jakaś była. Ale bądź cierpliwa zrobię herbatę i wszystko ci wyjaśnię.
  Bądź cierpliwa, łatwo mówić kiedy się o wszystkim wie. Ale dobra, spróbuję być CIERPLIWA. Spróbuje nie myśleć o tym, skoncentruje się na czymś. O, na stole stoi ładny kwiatek. Jest niebieski, jego kwiaty wyglądają jak małe…wróżki. No i mam, skoncentrowałam się jeszcze bardziej, na tym na czy nie powinnam. Kidy ta herbata wreszcie będzie gotowa. Ja UMIERAM z ciekawości. Ale nie mogę babci pokazać, że nie mam cierpliwości. Kurcze ciekawe czy ona byłaby cierpliwa na moim miejscu.
-Proszę, herbatka. Teraz mogę zacząć odpowiadać na twoje pytania
-To pierwsze najważniejsze, dlaczego Nicolas? Dlaczego on, a nie ktoś inny?-Wreszcie się dowiem dlaczego akurat on, ale tak szczerze to zaczęłam się już przyzwyczajać do tego faktu.
-Ponieważ specjalizujecie się w tym samym, jesteście spod takiego samego znaku zodiaku.-Powiedziała, dmuchając w swój kubek.
-Ale ja jestem spod lwa i panny urodziłam się równo o północy i ani sekundy później, ni wcześniej.
-Wiem. Dlatego jesteś taka wyjątkowa. Pamiętaj, że jeszcze podczas zaćmienia księżyca, co sprawia, że jesteś jeszcze bardziej potężna. Musicie się razem szkolić, ponieważ nie ma magów odpowiadających wymaganiom. Co oznacza, że podobnego wiekiem i zastosowaniem mocy. Nicolas jest drakonem co oznacza, że będzie pracował ze smokami. Ty jesteś na wpół nimfą i drakonem, czyli masz zdolności nimfy i takie same jak Nicolas, czyli smoka. Ponieważ nie ma również nimf podobnym tobie wiekiem, musisz pracować z nim nie ma innego wyjścia, każdy mag musi pracować z kimś, nigdy sam.-Powoli zaczynałam to ogarniać.
-Dobrze odpowiedziałaś mi na dwa pytania za jednym razem, w takim razie kolejne. Czemu miałabym być wielkim mistrzem?
-Ponieważ łączysz w sobie moc smoka, nimfy oraz zaćmienia księżyca. Takie rzeczy się nie zdarzają, a jeżeli już to bardzo rzadko. Zazwyczaj bardzo potężni magowie posiadają takie umiejętności i tylko takowi zostają Wielkimi Mistrzami. Masz zadatki kochana i magowie akademii o tym wiedzą, nie daj się im zwieść. W razie czego zawsze się mnie radź, pamiętaj nie ufaj za bardzo żadnemu z nich. Mogą cię próbować zmylić, ale ty się nie daj, wierzę w ciebie. I nie bój się tego chłopca, mam przeczucie, że się dogadacie. Możliwe, że to on będzie jedną z niewielu osób którym będziesz mogła zaufać.
-To wszystko mnie przeraża. Dlaczego to spadło akurat na mnie? Jeżeli muszę być magiem to czemu nie zwykłym-jeżeli pojęcie zwykły odnoszące się do maga miało sens-gdybym urodziła się minutę później lub wcześniej…
-Wtedy była byś bardziej zagrożona, zwykli magowie, moja droga mają trudniej niż ty. Zresztą było pewne że zwykłym magiem nie będziesz. Przecież wiesz, że jesteś połączeniem dwóch magicznych rodów. Więcej ci wyjaśnić nie mogę, musisz poczekać na spotkanie z mentorem.-i tak mi dużo powiedziała, więc nie naciskałam dalej.
-Dobrze dziękuję ci za to co mi powiedziałaś, jestem ci wdzięczna. I mam rozumieć, że spod znaku wagi są wróżki? Bo takową jesteś prawda? –Mieć babcię wróżkę, o tym nawet nigdy nie marzyłam.
-Tak kochanie, stąd ich tyle w moim domu. A teraz zapraszam do jadalni, obiad powinien być gotowy.
  Gdy weszłam do jadalni zaatakowały mnie znajome i lubiane przeze mnie zapachy. Wszystkie przygotowane potrawy uwielbiałam. Spaghetti, kurczak, ciasto ze śliwkami i croissanty z nadzieniem czekoladowym. Mało, bo to obiad dla dwóch osób.
  Jadłyśmy rozmawiając o całkiem zwykłych i codziennych sprawach. Gdy skończyłyśmy wróżki pozbierały naczynia, a ja w raz z babcią wstałyśmy od stołu.
-To ja już będę szła babciu, dobrze? Dziękuję, że mi pomogłaś to wszystko w mojej głowie uporządkować.
-Ależ nie ma za co, kochanie. Proszę bardzo.-Odprowadziła mnie do drzwi-Pozdrów ode mnie rodziców. I życzę ci pogodnego początku w akademii.-Przytuliła mnie jeszcze na pożegnanie.
-Pa babciu, do zobaczenia.
  Wracając do domu ciągle biłam się z myślami. Dlaczego babcia nie mogła mi więcej powiedzieć? Ale mimo wszystko odpowiedziała na gnębiące mnie pytania, to się liczy. Nikogo specjalnego po drodze nie spotkałam. Gdy tylko weszłam do domu zostałam powitana przez mamę (tata ciągle pracował, mało czasu spędzał w domu).
-Cześć kochanie, co tam u babci?
-A wszystko ok. Kazała cię pozdrowić i odpowiedziała na wszystkie gnębiące mnie pytania.-Cieszyłam się, że ją widzę ale byłam już zmęczona dzisiejszym dniem i myślami byłam przy prysznicu i anielsko gorącej wodzie.
-To dobrze, cieszę się przynajmniej będziesz spała spokojnie.-Przytuliła mnie i pozwoliła iść już pod prysznic.
  Woda przyjemnie spływała mi po całym ciele, i pozwoliła się zrelaksować. Po takim prysznicu, wpół przytomna poszłam spać. Wygodnie się położyłam i zapadłam w głęboki sen…

Mi to troszkę przypomina taką książkę "Sekrety Nieśmiertelnego Nicolasa Flamela", ale myślę, że podobieństwo jest przypadkowe :p
A tak w nawiasie, to opowiadanko supcio podskakuję na krześle jak to czytam XD :D

Rozdział 3
„Niger”



  Obudziłam się na jakiejś polanie. Wokół mnie nie było nikogo. Gdzie moje łóżko, gdzie pokój, gdzie dom!? Coś tu jest grubo nie tak. Zastanówmy się, gdzie ja mogę być? Na pewno nie u nas za miastem, tu nie ma takiego lasu…w takim razie ktoś mnie wywiózł czy coś, ale przecież poczułabym gdyby ktoś mnie podniósł z łóżka. Z drugiej strony nie zaszkodzi poczekać, ten ktoś na pewno po mnie wróci.
  Uświadomiłam sobie, że zostałam nawet przebrana, a obok leżał koc piknikowy wraz z koszem i prowiantem w środku. Widocznie ktoś chce aby było mi wygodnie i żebym tu poczekała. W takim razie to zrobię i tak nie mam innego wyjścia. Rozłożyłam się i przeglądnęłam kosz. Jedzenie było w miarę możliwe, głównie jakieś kanapki bułki, mięsa, surówki i napoje. Wzięłam jedną bułkę i puszkę coli, zjadłam tylko to. Czekanie mnie przerażało i nie byłam w stanie zjeść więcej. Po posileniu się postanowiłam rozłożyć się na kocu i czekać.
  Jaki ten las piękny, nie zauważyłam tego wcześniej, byłam za bardzo przerażona. Wszędzie drzewa wysokie na jakieś dziesięć metrów. Wszystkie pięknie zielone. Pachnie kwiatami, powietrze jest świeże, żadnych spalin samochodowych, żadnych ludzi zakłócających spokój i ciszę. Słychać tylko ptaki, szum strumyka, który płynie nieopodal i wiatr szepczący w liściach. Coś się skrada w zaroślach, to sarenka, nieśmiało wygląda z pośród drzew. Pewnie jest głodna, przywołałam ją gestem. Ciekawe co one jedzą? Pewnie jakieś rośliny. Wyciągnęłam dla niej sałatę. Nadal nie wyszła poza granicę lasu, może podejdę i jej dam? Nie, to nie jest dobry pomysł, lepiej nie przegapić przyjścia mojego ”porywacza”. Będzie chciała to podejdzie. Przestałam interesować się sarną i spojrzałam na niebo. Świeciło słońce, pojedyncze chmurki co jakiś czas je przysłaniały.
 
  Zasnęłam, nie wiem ile spałam, wiem tylko że sarenka zdążyła w tym czasie przyjść po sałatę. Nadal nikt do mnie nie przyszedł. Ile można czekać ja się pytam. Poczekam dopóki nie skończy nie się jedzenie, potem idę się błąkać po lesie.
  Nagle ziemia się za trzęsła. Co się dzieje?! Trzęsienie ziemi? Ale żeby takie mocne? Nie, wygląda na to że to coś dużego i idzie w moja stronę. Kosz był spakowany, koc szybko zwinęłam w kulkę i do niego byle jak wrzuciłam. Puściłam się sprintem w las. Był piękny, jak z najwspanialszych snów. Wszędzie kwiaty, motyle, ptaki, słońce i zieleń. Żałowałam, że nie mogę podziwiać tego piękna tylko uciekać, nawet nie wiem przed czym. Biegła już chyba z 15 minut a ziemia nie przestawała się trząść. A może jednak nic, bądź nikt mnie nie goni? Tylko żeby trzęsienie trwało tak długo? No nic, biegnę dalej. Oczywiście, musiałam potknąć się o wystający korzeń. Z wielkim trzaskiem połamał się, a ja wylądowałam na ziemi. Gałęzie innych drzew zaczęły się ruszać i przesuwać w moją stronę. Dopiero teraz zauważyłam, że las się zmienił. Drzewa są większe, zniknęły ptaki i kwiaty, ogólnie jest jakoś ciemniej. Nagle usłyszałam w głowie jakiś głos:
„Uciekaj, wracaj do jasnego lasu. Nie daj się tym drzewom dotknąć, bo wtedy już po tobie, nigdy z tond nie wyjdziesz. Zostaw kosz, nie będzie ci potrzebny. Na co jeszcze czekasz uciekaj !”
  Ktoś mówił do mnie w mojej głowie! Dobra, wstaje, drzewa nie mogą mnie dotknąć! Byłam już zmęczona, ale biegłam najszybciej jak mogłam. Wyglądało na to, że drzewa te są bardziej niebezpieczne niż to co wywołuje trzęsienie ziemi, które właśnie ustało. To dobrze, łatwiej będzie mi się biegło. Właśnie mięłam skraj mrocznej części lasu, ale dla bezpieczeństwa pobiegnę jeszcze trochę. Potem zacznę szukać polany. Nagle las się skończył i weszłam na nią, wydawało mi się, że była sporo dalej. Ten las nie był normalny, dowodzi tego jego mroczna część.
  Na polanie siedział ogromny smok! Był z pięć razy wyższy niż drzewa, jego łuski były czarne jak smoła i pięknie połyskiwały w słońcu. Skrzydła miał co prawda zwinięte ale podejrzewam, że gdyby je rozłożył, całkowicie przykryłby mi słońce. Cała długość jego ciała była pokryta kolcami, wyglądającymi jakby były zrobione z diamentów.
  Nagle odwrócił łeb i na mnie spojrzał. Miał piękne szmaragdowe oczy. Cos mi mówiło, że to on jest moim porywaczem, a zarazem wybawcą. On mnie tu sprowadził, jak i ostrzegł mnie przed mroczną częścią lasu. Te trzęsienie ziemi widocznie musiał wywołać on, pewnie idąc do mnie, a ja głupia uciekałam. Powinnam się go bać, instynkt mówił uciekaj, ale ja nie zwracałam na niego uwagi, wiedziałam, że smok nie ma złych zamiarów.
-„Dzień dobry Sophie”-powiedział do mnie smok w mojej głowie.
-Dzień dobry hmm, jak mogę się do ciebie zwracać?-byłam onieśmielona jego pięknem.
-„Mów mi Niger. Jestem pierwszym, a za razem najpotężniejszym ze smoków.
Nie musisz się mnie lękać, nie sprowadziłem cię tu by zrobić ci krzywdę, raczej by ci pomóc i się z tobą zaprzyjaźnić. Zapewne zastanawiałaś się co to za miejsce? To moje królestwo ale ta dobra część sięga tylko do skraju jasnego lasu, ciemny las jest dla tych którzy nie zasługują na dobro. Ty trafiłaś do jasnego ponieważ nie zasługujesz na zło. A teraz młoda damo pozwól, że pokarzę ci jedno miejsce oraz powiem to co powinienem ci przekazać”
-Dobrze Nigerze, co mam robić?-Chyba, nie zabierze mnie do ciemniej części lasu?
-„Nie, nie zabiorę cię tam, i ostrzegam, że słyszę twoje myśli, więc proszę byś się w nich ze mną porozumiewała. Wiem, że potrafisz.
A teraz usiądziesz na moim grzbiecie i wzbijemy się w przestworza, tam nasza rozmowa nie będzie mogła być podsłuchana. Śmiało, nie pozwolę ci spaść.”
  Więc postanowiłam wejść mu na grzbiet. Niger się położył, a kolce się rozstąpiły tak, by utworzyć mi wygodne siedzisko. Łuski w tym miejscu stały się gładkie i miękkie, po to bym nie narobiła sobie ran na nogach i tyłku. Z jego boku wystrzeliły kolce, bym mogła się po nich wspiąć na grzbiet. Było dosyć wysoko, mimo iż leżał. Wejście na wyznaczone dla mnie siedzisko zajęło mi to z 10 minut. Gdy wreszcie się tam znalazłam, smok kazał mi się mocno złapać jednego z kolców. Powoli i ostrożnie podniósł się z polany, rozłożył skrzydła i wzbił się w powietrze. To jest piękne! Las z lotu ptaka wyglądał jeszcze piękniej. Niger ogłuszająco zaryczał i nagle zrobiło się tak cicho, że nawet nie było słychać łopotu jego skrzydeł.
-„Teraz możemy bezpiecznie porozmawiać, mam ci dużo do przekazania. Potem odwiedzimy jedno miejsce.”-Smok zaczął naszą niemą rozmowę.
-„Dlaczego nie mogliśmy porozmawiać na ziemi? I o czym chcesz mi powiedzieć, co pokazać ?”
-„Na dole nie mogliśmy ponieważ tutaj w górze jestem silniejszy, moja droga. Chcę ci dziś przekazać pożyteczną wiedzę, więc proszę byś te informacje zapamiętała. Najważniejsze jest to byś nie rozmawiała o niczym z białym smokiem. Jest to mój młodszy brat, nad którym, mimo iż teoretycznie mam władzę, ponieważ mieszka w moim lesie, nie potrafię dostatecznie nad nim zapanować. On jest zły, bardzo zły. Jest moim całkowitym przeciwieństwem.
Moim zadaniem dziś jest nauczyć cię zamykać umysł przed niechcianymi gośćmi. Magowie cię tego dokładnie nie nauczą, chcą mieć władze nad uczniami i nie wtajemniczają ich całkowicie. Ja muszę poprawić na tobie błędy które popełnią, gdyż biały smok nie może się do ciebie pod żadnym pozorem dostać. A uwierz mi będzie próbował. W miejscu które ci pokarzę będę cię uczył i doradzał. Nie ufaj magom ani nawet smokom, tylko swojemu. W brew pozorom twoja moc skupia się głównie na magii smoka i księżyca. Z mocy nimfy nie będziesz musiała zbyt często korzystać, ale ucz się teko kunsztu, ponieważ się przyda. Prawie dolecieliśmy, jeszcze za nim wylądujemy, jedynymi magami, którym możesz ufać są: twoja babcia, mistrz Corry oraz Nicolas.”-Niger zakończył swój monolog i zaczęliśmy lądować na wyspie pełnej kwiatów, wróżek i przeróżnych pięknych zwierząt.

Ostatnio edytowany przez Minjami (14-11-12 18:14:13)

Rozdział 4

„Wyspa”





   -„Teraz musisz mnie słuchać i się nie rozpraszać, nauczę cię jak bronić się przed moim bratem. To jest bardzo ważne, na pewno nie raz będziesz musiała z tego skorzystać, nie tylko w stosunku do niego”
Tak więc wylądowaliśmy na tej wyspie a smok miał zamiar przeprowadzić ze mną bardzo ważną lekcje. Nie mogłam się skupić, tyle pięknych rzeczy na tej wyspie .Są tu wszystkie zagrożone bądź w ogóle wymarłe gatunki roślin i zwierząt, oraz wszystkie najpiękniejsze i najdorodniejsze z tych częściej spotykanych. Zwierzęta z całego świata zostały zebrane na jednej wyspie, jakaż ona ogromna! Drapieżniki nie polowały, ponieważ nie były mięsożercami. Miały pod dostatkiem wszystkich gatunków warzyw, owoców i innych jadalnych roślin. Nie musiały się wysilać by, tak naprawę, sprawiać ból niepotrzebnie. Wszystkie zwierzęta żyją tu w całkowitej harmonii. Prawie bym zapomniała wróżki! Jest tu ich pełno, wszelkiego koloru i „zastosowania”. Ale są tu również przeróżne inne magiczne stworzenia, nawet smoki! Ależ one piękne, wszystkie sporo mniejsze od Nigera, lecz równie piękne. I ja mam z nimi pracować, ależ się cieszę!
   -„Sophie skup się na tym co do ciebie mówię. Jeszcze będziesz miała mnóstwo czasu by tą wyspę dogłębniej zbadać. A teraz proszę, zacznijmy już lekcję. Chcę cię jak najszybciej odesłać do domu.”-Skarcił mnie smok.
-„Tak oczywiście już słucham, przepraszam ale tu jest tak pięknie, tak magicznie, że nie mogę się opanować.”-Skoro tu jeszcze zawitam to mogę w spokoju wysłuchać smoka, a potem wrócę do domu.
-„Wyobraź sobie pokój. Dobrze, teraz się rozejrzyj i uzupełnij go o potrzebne szczegóły. Teraz ja wejdę do twojego pokoju. Wiesz gdzie się znajdujemy?”
-„W moim umyśle?”-Nie byłam pewna, tu było dziwnie.
-„Bardzo dobrze, tak to twój umysł. Tej części nauczy cię twój mentor, a tego czego nauczę cię teraz, dowiesz się dopiero jak sama zostaniesz pełnoprawnym magiem, czyli pod koniec nauki. A mianowicie nauczę cię jak odeprzeć cudzy umysł, czyli nie wpuścić go do pokoju.”-Poinformował mnie Niger.
-„Brzmi ciekawie, czyli to jest to co ma mi pomoc w obronie przed białym smokiem?”
-„Tak ale to tylko podstawowa, reszty nauczę Cię kiedy indziej. Dziś mamy niewiele czasu.„- Widać było, że jest z tego powodu zmartwiony. Ale cóż, jak sam mówił, to mi pomoże, i myślę, że to mi musi na razie wystarczyć.
-„Ok. Jestem gotowa, zaczynajmy.”
   Nagle poczułam jak mój umysł ogarnia lodowate zimno. Objęło go całego i zaczęło rozprzestrzeniać się ku reszcie mojego ciała. Byłam bezradna, nie mogłam nawet mrugnąć. Lód obejmował mnie coraz bardziej i na dobre znieruchomiałam. Przed oczami zaczęły mi się przewijać obrazy. To moje wspomnienia! Nagle zrozumiałam co się dzieje, czarny smok zaatakował mój umysł, muszę zacząć się bronić. To była jego lekcja, niezwykle praktyczne. Ale był jeden minus, nie miałam pojęcia jak osłonić umysł. Zaczęłam więc intensywnie nad tym rozmyślać, ale nie znalazłam żadnego sposobu. Nie poddawałam się jednak i nadal próbowałam jakiś znaleźć. Poczułam jak umysł smoka się wycofuje. Nie rozumiałam, czyżby postanowił mi odpuścić i jednak powiedzieć jak mam się bronić? Znów zaczął ogarniać mnie chłód. O co tu chodzi? Czemu na chwile się wycofał i znów zaczął mnie atakować? Chciał mnie zmylić, więc tym bardziej muszę go odciąć od mojego umysłu. Mimo tego, że intensywnie nad tym myślałam nadal nie potrafiłam znaleźć sposobu. Jednakże po jakiś 10 minutach żmudnych poszukiwań poczułam jak bariera wokół mnie wzrasta. Równocześnie smok zaczął się wycofywać.
-„Dobra robota”-usłyszałam pochwałę-„byłem ciekaw ile ci to zajmie”
-„Dlaczego tak się mną bawiłeś! Miałeś mnie uczucia nie grać w jakąś chorą gre! Powinieneś mi dać chociażby jakąś wskazówkę! Nawet nie wiesz jak mi było ogromnie zimno!”-Nieźle mnie wkurzył, musiałam wyładować na nim swoją złość. Tej metody nauczania nie popieram, chociaż muszę przyznać jest skuteczna…
-„Chciałem zobaczyć na ile jesteś w stanie instynktownie używać magii i jak jest ona potężna. Okazuje się, że jest ogromna a ty niezwykle szybko się uczysz. I nie bawiłem się w nic z tobą cały czas na ciebie napierałem swoim umysłem, po prostu twoja tarcza chwilami zostawała opuszczana. Działałam na ciebie bardzo dużą mocą, a ty mimo to oparłaś się jej nawet nie wiedząc w jaki sposób. Jestem z ciebie dumny.”-Zawstydził mnie.
-„ Ja… Ja przepraszam, nie chciałam tak na ciebie naskoczyć, nie wiedziałam…”-Próbowałam się usprawiedliwić.
-„Już dobrze, wiem. Ale wiesz przynajmniej jakie to uczucie jak ktoś zaczyna kontrolować twój umysł. Gdy robię to ja czujesz chłód, natomiast gdy robi to mój młodszy brat- poczujesz ciepło.
Teraz broniłaś się instynktownie, jednakże taka obrona zajmuje mnóstwo czasu. Aby wznieść tarczę wystarczy o czymś intensywnie myśleć. Na przykład mówić jakiś wiersz. Gdy tarcza zostanie wzniesiona wzmacniasz ją zaklęciem „adger”. Gdy jest już po wszystkim i chcesz tarczę opuścić znów używasz tego zaklęcia. Proste prawda? A teraz przećwiczymy to w praktyce. Gotowa?”- Co prawda nie byłam gotowa, ale…
   -„Gotowa”
Znów poczułam przerażający chłód, tylko tym razem wiedziałam już co robić. Nie pamiętałam żadnego wierszyka więc zaczęłam w myślach nucić ulubioną piosenkę, miałam nadzieję, że to wystarczy. Postanowiłam, że nauczę się jakiegoś wiersza, bo przy piosence trudniej się skupić na zadaniu. Poczułam jak wokół mnie rośnie bariera, zaśpiewałam jeszcze kilka wersów i sądząc, że bariera jest wystarczająco mocna przestałam. Teraz mam wymówić zaklęcie, Ok.
-„Adger”-Powiedziałam jednocześnie myśląc o wzmocnieniu bariery. Tak udało się!
   Zobaczyłam, że smok daje mi znak żebym opuściła barierę. Znów wypowiedziałam zaklęcie, tym razem myśląc o opuszczeniu bariery.
-„Tak! Świetnie ci poszło! Jesteś wspaniała, używałem całej siły woli by przebić się przez twoją barierę, ale mi się nie udało. Nie miałem najmniejszych szans. I widzę że przy okazji nauczyłaś się jak rzucać zaklęcia. Zazwyczaj nie są potrzebne do tego słowa, ale by utrzymać tarczę w tym przypadku są obowiązkowe. Więc teraz z koro umiesz bronić swego umysłu możesz wrócić do domu.”-Smok był ze mnie bardzo dumny, wielce mnie to cieszyło.
-„Ale jak?”-Ja mam to sama zrobić? Jakim cudem?
-„Pomyśl, że chcesz wracać do domu. Ale zanim to zrobisz mam do ciebie prośbę. Gdy będę cię ściągał do mojej przestrzeni poczujesz moją obecność i jej się poddaj oraz gdy będziesz mnie odwiedzać proszę byś robiła to na tej wyspie, nie w lesie, tam jest zbyt niebezpiecznie, a tu sama nie trafisz. Nie masz pojęcia jak musiałem się nagłówkować by znaleźć cię na tej polanie. A teraz już wracaj. Do zobaczenia Sophie.”
   Zrobiłam jak kazał, pomyślałam, że chcę trafić z powrotem do mojego łóżka, zamknęłam oczy. Gdy je otworzyłam byłam w moim pokoju, leżałam w moim łóżku przykryta moją kołdrą. Odetchnęłam, wiedziałam jednak, że nie był to sen, to było zbyt rzeczywiste. Spojrzałam na zegarek, ze zdumieniem odkryłam że jest dopiero druga nad ranem. Postanowiłam jeszcze się zdrzemnąć, niestety sen nie chciał nadejść zbyt szybko, a gdy już to zrobił śniła mi się wspaniała wyspa pełna przepięknych stworzeń.

Rozdział 6

„Dzisiaj, a co będzie jutro …?”


  Wracając do domu, nie potrafiłam myśleć o niczym innym niż to co powiedziała mi babcia. Kurcze zainteresowała się mną tak ważna persona…
-Coś się stało kochana?- zagadnęła mama.
-Nie mamuś nic, po prostu myślę…
Mama o nic więcej mnie nie pytała, dalsza część jazdy do domu minęła nam w milczeniu, wiedziała że jest mi to teraz potrzebne. Niby nie byłam niczym załamana, a wręcz przeciwnie cieszyłam się jak diabli. Jednak wiedziałam że skoro jest takie zainteresowanie moją osobą to znaczy, że spoczywa na mnie jakaś ogromna odpowiedzialność. Wojna, bardzo możliwe, ktoś chyba o niej coś wspominał, lub miał ją na myśli. Jestem za młoda by umierać! A nie, chwila, nikt nie mówił o umieraniu, jakiś plus. Chociaż… może nie chcieli mnie martwić? Zresztą teraz mam ważniejsze sprawy na głowie. Dziś jest sobota, jutro niedziela… a w poniedziałek do szkoły, co oznacza również akademię. Ta informacja była dla mnie jak grom z jasnego nieba. I tak oto w ciągu dwóch sekund( a jednak) się przygnębiłam.
  Gdy dotarłam do domu od razu poszłam spać, miałam nadzieję, że mój zły humor uśpię i wstanę jak nowo narodzona. Jednak sen miałam okropny.
Poszłam do akademii a tam uczniowie wyśmiewali się ze mnie, wyśmiewali każdy mój krok, każde moje mrugnięcie. To było straszne, koszmar. Nagle jeden z nich podbiegł i pokazał mnie palcem ( na oko 2 lata ode mnie starszy) mówiąc:
- Po co nam tu ona, wygnać ją! Za pomocą czarów, mentorzy nawet się nie zorientują! Powiemy że sama uciekła!
Wokół mnie zrobiło się potężne kółeczko, wiedziałam co się za chwilę stanie, jednak nie mogłam nigdzie uciec. Byłam uwięziona. Widziałam jak moc płynie w moim kierunku, wiedziałam że za chwilę umrę, gdyż siła zaklęcia jest zbyt duża by tylko mnie wygnać. Wiedziałam że nikt mi nie pomoże i że nikt nie będzie wiedział że nie żyję. Strumień mocy był tuż tuż, kilka centymetrów ode mnie. Zamknęłam oczy.
   Obudziłam się z przeraźliwym krzykiem. Ten sen był tak realny, magia tak wyczuwalna. Byłam pewna że zaraz zginę, to nie był zwykły sen, ale nie wierzyłam że mógł się spełnić. Chociaż…Przecież Nicolas mógłby jej tak nie lubić, że … nie, nie mogę tak myśleć! Myśl pozytywnie, pozytywnie…
Zerwałam się natychmiast z łóżka, za oknem zobaczyłam jakiś ruch, było ciemno jak w katakumbach, ale jednak, widziałam tam coś, na pewno. Powoli, po cichutku podeszłam by wyjrzeć i zobaczyć co to jest. Nic tam nie było, ale nie mogło mi się wydawać, nie mogło. Co to mogło być, ptak ? Tak to musiał być ptak. Zrezygnowana i pocieszona poszłam do łóżka, jednak sen nie chciał nadejść. Leżałam tak wpatrzona w sufit przez kilka godzin. Nie myślałam o niczym, po prostu patrzyłam się przed siebie.
***
  Dobra, pora wyjść z łóżka i udawać że spałam w najlepsze. Ten dzień jest cholernie ważny… dlaczego? A no tak jutro idę do szkoły, więc idę również do akademii. Do szkoły muszę wybrać coś galowego a do tej drugiej… Nie wiem nawet co, znów muszę pogadać z babcią. Nie mam ochoty nigdzie jechać, wychodzić nawet na chwile. Zadzwonię.
-Halo?
- Cześć babciu, wiesz może co mam ubrać na pierwszy dzień w akademii?
- Szatę, powinna niedługo przyjść pocztą. Szkoła je rozsyła każdemu nowemu.- Poinformowała mnie babcia.
- Ach, ok, dziękuję babciu. Papa ja kończę, muszę się na jutro przygotować.- Powiedziałam załamującym się głosem, babcia chyba to spostrzegła bo powiedziała:
- Dobrze kochanie, papa. Nie przejmuj się, dasz radę. W brew pozorom nie jest tam tak źle, jeszcze polubisz tę szkołę. Życzę powodzenia.- i rozłączyła się.
  A więc tak- szatę mi przyślą, w szafie na pewno mam coś galowego. Wystarczy sprytnie podłożyć to mamie to prasowania i nie będzie więcej roboty. Poszłam więc do pokoju, wygrzebałam czarne rurki, białą bluzkę na krótki rękaw z naszytym logiem szkoły i czarny sweterek. Na paluszkach weszłam do pokoju rodziców, ubrania zostawiłam obok deski do prasowania i wyszłam jak najciszej potrafiłam.
  Wszystko przygotowane, teraz mam czas dla siebie. Ponieważ byłam w złym nastroju wzięłam z pułki książkę. One działają cuda. Położyłam się i zaczęłam czytać. Obudziłam się gdy mam wołała mnie na obiad. Obudziłam się! To znaczy że zasnęłam, wreszcie…
- Idę ! – Odkrzyknęłam do mamy, przeczesałam włosy i zeszłam na dół.
Na obiad było spaghetti, lubię je więc zjadłam szybko.
   Ubrałam się i wyszłam z psem na spacer, naszła mnie ochota by wyjść na „świeże” powietrze( jeżeli świeże jest dobrym określeniem w naszych czasach). Niemiłosierne słonce paliło mi skórę, ale to było nawet przyjemne. Pies pociągnął mnie w stronę jeziora, pewnie chciał się wykąpać. Nie miałam nic przeciwko temu, by przespacerować się przy brzegu jak on będzie się pluskał. Droga nad jezioro zajęła mam 5 minut.
-Mifek czekaj!- Niestety, zanim zdążyłam odpiąć mu smycz on był już w wodzie, trudno, będę szła z mokrą.
Spacerowałam sobie nad brzegiem już chyba z pół godziny, ale psu się to nie nudziło. Co chwila do mnie podbiegał i pluskaliśmy się, w efekcie miałam całe mokre ubranie. W pewnym momencie przystanęłam, koło moich nóg przepłynęła malutka rybka. Stałam tak i na nią patrzyłam a ona nagle jakby w bańce z wody wynurzyła się i zatrzymała przed moimi oczami. Gapiłam się na nią jak głupia, co wydaje mi się zrozumiałe w takiej sytuacji. Rybka pływała sobie t tej „bańce” niczego nie zauważając, a ja się zastanawiałam jak ona to zrobiła. Nagle do mnie dotarło. Babcia mówiła coś o mocach nimf. Tak, to musi być to! Jako nimfa powinnam potrafić kontrolować wodę lub drzewa, zależy od gatunku. A może to jest owa moc księżyca? Nie wiedziałam, ale byłam pewna że to ja. A teraz, jak się pozbyć bańki? Wyciągnęłam rękę i chwyciłam rybkę, wrzuciłam ją do wody a ona odpłynęła. Bańka jednak nadal się unosiła, odeszłam coś chlupnęło, pewnie ona.
  W drodze do domu Mifek nieznośnie ciągnął więc biegliśmy. Resztę dnia spędziłam jak przeciętny nastolatek, w internecie.
Tej nocy mój sen był już spokojny i nic go nie zakłócało. Nie pamiętam co mi się śniło, a może nic ? Mimo tego że następny dzień miał być naprawdę pełen wrażeń, to byłam bardzo spokojna…

DZIĘKUJĘ :*
ale na razie zawiesiłam to opowiadanie ;c
postanowiłam skupić się na nowym,gdyż co do tego nie mam weny, a co do tamtego, jak juz mam jakąkolwiek to właśnie do niego ;)
jeżeli się okaże że jednak postanowię dalej pisać to oczywiście wstawię :D