A oto ciąg dalszy XD :

                        Rozdział 1
                        „Nowy”

-Niee!!- obudziłam się z krzykiem. Byłam cała zlana potem, a twarz miałam we łzach. Po chwili uświadomiłam sobie, że to już nie sen. No właśnie, t e n sen. Śnił mi się on od dnia moich szesnastych urodzin, zawsze ten sam.
Nie wiedziałam, czemu ma tak być i jaki to ma ze mną związek, ale przeczuwałam, że kiedyś w życiu dowiem się co on oznacza…
Spojrzałam na zegarek i uświadomiłam sobie, że zaraz spóźnię się na lekcje.
Chodziłam do Ogólnego Liceum nr 785 w Blue Town, w Londynie. Moje lekcje zaczynały się o ósmej piętnaście, a była godzina siódma. Szybko zerwałam się z łóżka i pobiegłam do łazienki, w biegu naciągając na nogi czerwone puchate skarpety…Nie, właściwie czerwoną i fioletową! Ale w tej chwili nie obchodziły mnie skarpetki.
Gdy dobiegłam na miejsce, przemyłam twarz wodą i umyłam zęby. Zabrałam szczotkę i, już w pokoju, przebrałam się w nasz ohydny szkolny mundurek.
Minusem tego, że chodziłam do najlepszej szkoły w mieście, było to, że szkoła ta była trzy kilometry od mojego domu… Ale fart, co?
Do Blue Town przeprowadziliśmy się miesiąc temu. Osiedliśmy w małym, pomalowanym na biało domku jednorodzinnym, a w skład naszej rodziny wchodzili: ja, czyli Sharon, moja młodsza siostra Scarlett, tata, mama (nie czuję potrzeby wymieniania tu ich imion) i oczywiście nasze ogromne i kudłate psisko Sasha, rasy Border Collie, maskotka rodziny mieszkająca w ogrodzie.
Ja miałam za trzy dni skończyć siedemnaście lat, Scarlett miała dwanaście.
Oczywiście byłam w tej chwili jedyną osobą przebywającą w domu. Mama i tata wyszli o piątej do pracy (pracowali w fabryce czegośtam), a moja siostra wyszła godzinę temu, gdyż miała b a r d z o ważne spotkanie z przyjaciółką.
Po wdzianiu się w mundurek i przeczesaniu jako tako moich miedzianych włosów (nie da się określić dokładnie ich koloru), zrobiłam sobie drugie śniadanie-nie chciało mi się jeść teraz-, ubrałam adidasy i wyszłam z domu.
Dziś był ważny dzień. W naszej klasie miał pojawić się „nowy”.
Jedyne, co nasza klasa o nim wiedziała, to to, że był chłopakiem i przeprowadził się tu z bardzo daleka.
W oddali zamajaczyło szkolne boisko. Rzuciłam się biegiem, żeby się nie spóźnić.
Ku mojemu zdziwieniu na boisku stała tylko jedna osoba. Był to wysoki, szczupły młodzieniec. Stał daleko i odwrócony tyłem, więc więcej nie mogłam zobaczyć.
Nagle zajarzyłam: to ten nowy!! Zarumieniłam się i odwróciłam naprędce w stronę wielkiego szkolnego zegara, wiszącego nad wejściem. O mało nie padłam trupem!! Była piąta czterdzieści!!
No tak, oczywiście wstałam za wcześnie. A ta tajemnicza cisza w domu to dlatego, że wszyscy jeszcze spali!!
Pewnie to Scarlett przestawiła mój zegarek, pomyślałam. Jak ja tylko ją dopadnę!
Nagle usłyszałam jakiś hałas. To „nowy” szedł w moją stronę! Spanikowałam, ale było za późno żeby uciekać, bo on właśnie podszedł i spytał:
-Cześć, wiesz może o której godzinie zaczyna lekcje druga ce?
Teraz mogłam mu się przyjrzeć z bliska. Miał aksamitne czarne jak pióra kruka włosy i ciemnoniebieskie oczy. Był wyższy ode mnie o pół głowy i na maxa idealny.
Po chwili przypatrywania się mu odkryłam, że gapię się na niego jak cielę na malowane wrota, a on tymczasem zaciekawiony z kpiącym uśmieszkiem nadal czeka na odpowiedź.
Zarumieniłam się, a on nieprzerwanie gapił się w te moje szare oczy.
Nie uważałam się za ładną osobę. Miałam rudo-kasztanowe włosy, przez tatę nazwane „miedzianymi”, a oczy wielkie i szare, prawie białe. To z ich powodu klasowe zaczepki przezywały mnie „kostucha”.
Na tle klasy byłam jedną z wysokich, lecz nowy był jeszcze wyższy. Na temat talii…Hm, raczej byłam szczupła.
Nigdy nie myślałam, że komukolwiek mogłabym się podobać. Ale widząc tego istnego Adonisa, zapragnęłam mu się rzucić na szyję i nie puszczać do końca świata (wiem, to głupie).
-Eee.. Lekcje zaczynamy o ósmej piętnaście…
-Więc co ty robisz tutaj o tak wczesnej porze?- uniósł brew.-Ja muszę tu czekać, bo rodzice rozmawiają z dyrem. A tak właściwie, jestem Ashan Grey. Do której klasy chodzisz?
-Ja jestem Sharon Bielt. Chodzę do drugiej ce.
-O, super!-energicznie potrząsnął moją dłonią.- Widzę, że chodzimy do tej samej klasy.
-Taaa…Czadzik…-nie wiem czemu ale przy nim czułam się luźno.
-Masz jakiś pomysł, co będziemy robić przez te..-spojrzał na zegarek-te trzy godziny?
-Pięć minut stąd jest fajna kafejka, mają genialną czekoladę.
-Więc chodźmy! Prowadź, ty znasz na pewno lepiej te okolice.
-Jeszcze byś się zdziwił. Przeprowadziliśmy się tu miesiąc temu.
-O! To może opowiesz mi coś o sobie?
-Z przyjemnością, ale najpierw dojdźmy do kawiarni. I ekhem…-wskazałam znacząco na rękę, którą on przez cały czas trzymał w swojej.- Mógłbyś mnie puścić? Nie wdaję się w t a k bliskie kontakty z nowo poznanymi chłopakami.
-A... E… Tak, przepraszam…- mruknął zmieszany Ashan i zwolnił uścisk. –Chociaż nie miałbym nic przeciwko…
-Ty podrywaczu!- zaśmiałam się serdecznie, dając mu porządnego kuksańca w bok. Stwierdziłam, że bardzo szybko zostanie on moim przyjacielem.

XD XD XD :dance: :dance:

Alis, rozwaliłaś mnie! xD Ale w sumie ja też często tak mam xD A opko fajne x3

Oo Dzięki że się podoba, a To skojarzenie :o XD

Alisun napisał:

Kurde ja to mam skojarzenia xd

Dhirells <3 napisał:

O dziwo, puścił.

Pierwszym rzutem oka patrząc na prolog przeczytałam "dziwo" jako "dziwko" i w mniej niż setną sekundy mój mózg przełożył to zdanie na pasujące do tego wyrazu: "O [ty] dziwko, puść." XD

Ala będę tworzyć dalij ;**

Ostatnio edytowany przez Dhirells <3 (04-12-12 17:51:06)

fajowe, czekam na ciąg dalszy.

fajne :*

Świetne opowiadanie, koniecznie napisz ciąg dalszy :)