Delling znowu kłócił się z tajemniczą panią. Wiem, że to nie ładnie, ale postanowiłam trcohę podsłuchać...
- Ona zasługuje na prawdę! Nie doceniasz jej!...- zaczął Delling. Pewnie mówią o mnie- pomyślałam.
- Doceniam ją i właśnie dla tego nie powiem jej prawdy! Chcesz ją zabić?!
- Nie..-Delling umilkł. Nagle mnie zobaczył. Postanowiłam uciec. Delling był zbyt szybki i mnie dogonił. Delikatnie złapał mnie za prawe ramie.
- Poałuchaj...wiem, że bardzo zależy ci na tym, aby poznać prawdę..., ale jeszcze nie teraz...Tak będzie lepiej! Ufasz mi?!
- Nie znam cię..., ale skoro tak uważasz...Ufam Ci. - powiedziałam niepewnie. Naprawdę to nie wiedziałam, czy mu ufam...Ale wiedziałam, że go lubię..., a nawet i więcej niż lubię.

Usiadłam na ziemi i analizowałam wszystko co się wydarzyło. To było takie dziwne i smutne. Wszystko działo się tak szybko...Moje rozmyślanie przerwał Delling.
- Chodź...zabieram cię na spacer- nawet nie zdążyłam odpowiedzieć, czy się zgadzam, a już byliśmy w drodze. Nagle zobaczyłam krajobraz nie do opisania!
Było to wielkie drzewo! Większe niż mount everest! Była to jabłoń z złotymi jabłkami i srebnymi liśami. Na obkoło ogromego pnia drzewa było jezioro, w którym skakały delfiny i foki. Był tam również jednorożec Dellinga- Bajkał i moja klacz. Klacz przyleciała do mnie na swoich skrzydłach, a Bajkał zagalopował do Dellinga. - Hmm...skoro jesteś moja...Może powinnam Ci dać imię? O tak! Taki cudowny pegaz zasługuje na imię! Daję ci na imię...Maksyma- po moim dawnym koniku- oznajmiłam. "Dziękuje ci moja pani za to imię. To dla mnie zaszczyt." - powiedziała...klacz?! -Delling? Ona...ona... mó...mówi?

- To dłuuga historia. W końcu poznasz prawdę. Ale powiem Ci, że to nie jest twój świat.
- No pięknie! Znowu sekrety! "to nie jest twój świat", to niby jaki? czyj?- Delling tylko się roześmiał, a ja zrozumiałam, że nic więcej się nie dowiem. Załapana przytuliłam się do Maksymy. Poczułam, że ktoś i mnie przytula- Delling. Był tak blisko. Moje oczy zmierzyły się z jego oczami. Przycisnął swoje czoło do mojego i dotknął mój policzek, jego usta zbliżyły się do moich i...pocałował mnie. Otrząsnełam się...Dobrze go nie znam, jesteśmy z innych  światów...Przerwałam pocałunek. Delling był widocznie zdziwiony.

Usłyszałam Xare. - Tutaj jesteś! Tak się o ciebie martwiliśmy- objęła mnie radośnie. Gdy mnie przytula...zastępowała moich braci.- Delling mi wszystko opowiedział...Wybacz, że się tobą nie zajął, ale było mu wstyd...na prawdę się źle poczuł. Wracajmy...Zrobiło się późno. Maksyma!- zawołała. Wsiadłyśmy na klacz i wróciłyśmy cwałem.  Zobaczyłam Dellinga. Był smutny. Zrobiło mi się go żal. Odważyłam się do niego podejść.
-Hej...- zaczęłam.-Jak się...
-Nie musisz ze mną rozmawiać...- przerwał mi. Było mi na prawdę przykro.

Ostatnio edytowany przez LissaSeille (20-05-13 19:56:59)

-Dobrze, tylko nie płacz.- powiedział.-Maksyma, Bajkał!- zawołał. Po chwili pojawiły się oby dwa konie. -Chodż! Przejedziemy się dodał. Galopowaliśmy po różnych, górach lasach. Było super, bosko, fantastycznie! Dojachaliśmy do jakieś łąki jak z bajki. Rosło na niej z miliard kwiató! Tulipanów, fiołków, stokrotek, mleczy i wielu innych! Słonko przygrzewało. Postanowiliśmy dać trochę odpocząć koniką. Leżeliśmy wśród kwiatów. W końcu zaczęliśmy rozmowe.
- Kim tak właściwie jesteś? Ile masz lat, jakie było twoje dzieciństwo, kim jest dla ciebie Xara, jak tu się znalazłeś?? Powiedz mi wszystko!- pytałam.
- Hm...Nie pamiętam dzieciństwa, nie wiem ile mam lat, Xare znam od zawsze...gdy byłem mały gdzieś mnie znalazła. Jest jak moja siostra, czy matka...
- Przecież Xara nie wygląda na taką starą! Jest może w moim wieku...

Rozmawiając w trawce spędziłam większość dnia. Musieliśmy się zbierać. Było widać już gwiazdy. Jechaliśmy cwałem, no może szybkim galopem...
-Hej! Zobacz! Spadająca gwiazda!- powiedział Delling- Pomyśl życzenie.
- Hmm...- "Chcę wrócić do domu, być z moją rodziną! Czy to tak wiele?"- pomyślałam. "Oj wiele"-powiedziała do mnie klacz, w myśach?!
- Jakie to życzenie?- zapytał.
- Nie mogę powiedzieć, bo się nie spełni.- Przez reszte drogi cwałowaliśmy. Rozmowy rzadnej nie było, ale za to śmialiśmy się. W końcu byliśmy na miejscu. Zauważyłam zaniepokojoną Xare.

Byliśmy już daleko, ale było jeszcze widać Xare. Jakiś mężczyzna robił jej krzywdę. Wyrwałam wodze i zawróciłam. Nie mogłam jej zostawić! Delling próbował mnie dogonić, jednak podczas galopu nikt nie ma ze mną szans. Mogłam rozmawiać z Maksymą " w myślach" W końcu byłyśmy na miejscu. Wystraszony Delling próbował nas dogonić. Mężczyzna dusił Xare. Przerwałam mu to kopnięciem Maksymy. Złych ludzi było coraz więcej! Armia! Ale moja Maksymka przywołała swoich przyjaciół- mustangi. Piękne, dzikie mustangi! - Co tu robisz!? Uciekaj!!! - krzyczała Xara. - Chce wam pomóc!. - Zabierz ją! - powiedziała do Dellinga. "Po moim trupie " - pomyślałam. Mój koń to przecież pegaz! Cwałowałam w chmurach. Zauważyłam  bardzo rannego Dellinga. Zleciałam na ziemie. Moje oczy były już szklane, trochę napełnione łzami.

Nie wiedziałan co robić, gdzie lecieć. Na dodatek zostawiłam biedną Xare z tymi "kolesiami". Po chwili przypomniałam sobie, że został tam jednorożec Dellinga, który pewno też ma jakieś moce...Wylądowaliśmy w jakimś lesie. Maksyma delikatnie położyła Dellinga na trawie. Miałam ze sobą plastkowe pudełko na kosmetyki. Napełniłam je wodą ze strumyka i obmyłam rany Dellinga. Jedna z ran ciągle krwawiła. Ściągnęłam mój niebieski sweter w stokrotki i zatamowałam krwawienie. Później zapłakana i wystraszona przytuliłam się do Dellinga. Maksyma położyła się obok nas. Położyłam na niej głowe Dellinga i swoją głowe. Szlochając w koszulkę Dellinga zasnęłam.