suuuper *.*  czekam na cd :D

Rozdział I

Obudziła się. Otwierając oczy, tak bardzo żałowała, że jej sen, który właśnie się skończył nie był prawdziwy.
Spojrzała na zegarek stojący obok niej na półce. Dziewiąta dziesięć.
- Nie jest źle – szepnęła do siebie.
Wstała i poszła do łazienki. Patrząc w lutro ujrzała wysoką blondynkę ze zbyt błękitnymi oczami. Wszyscy twierdzili, że ma słowiańską urodę. A ile by dała, by mieć zwykłe, brązowe włosy, najlepiej z naturalnymi lokami. Ciemne piwne oczy i ciemną karnację. Ale nie! Chude, blade blondynki to prawdopodobnie epidemia XXI wieku.
Myjąc twarz dostrzegła w sobie lekką zmianę. Jej podkowy pod oczami trochę przygasły, bo nareszcie się wyspała, wolna od przymusu codziennego zrywania się o szóstej z ukochanego łóżka. W drodze do kuchni, włączyła radio i chwyciła swoją komórkę leżącą na komodzie. Sprawdziła datę i godzinę. 21 grudnia, godzina dziewiąta piętnaście.
W kuchni na blacie leżała kartka od mamy:

Zuzik, kochanie!
Razem z Antosiem pojechaliśmy na zakupy. Wrócimy po południu, około czternastej, dobrze?
Postaraj się posprzątać w swoim pokoju.
Kocham Cię, mama

- Ile razy mam jej mówić? Niech mnie nie nazywa Zuzik! – sama do siebie oburzała się dziewczyna. – Skoro nadali mi imię Zuzanna, to czemu zwracają się do mnie jakimś idiotycznym przezwiskiem?
Przygotowując sobie śniadanie, myślała o ubiegłej nocy.
- Ostatni raz wychodzę na balkon w takie zimno! Za trzy dni Wigilia, mnóstwo roboty, a ja latam po balkonach… - mruczała pod nosem, pomiędzy jednym a drugim kęsem kanapki.
Po skończonym śniadaniu dziewczyna zaczęła sprzątać pokój. Po kilkunastu minutach było po wszystkim. „Mały pokój to czasami zaleta” – pomyślała.
Pokój Zuzki faktycznie nie był duży. Ale nie należał też do najmniejszych. Cały był utrzymany w niebieskich i brązowych barwach. Drzwi i meble w kolorze mahoniu oraz ciemnego brązu, a całości efektu dopełniała błękitna narzuta na sofę, włochate poduszki oraz ramki na zdjęcia. Dziewczyna uwielbiała swój pokój. Był przytulny, a jednak funkcjonalny i komfortowy. Wszystko tu miało swoje miejsce, a przy jej bałaganiarstwie dużo wolnego miejsca było zaletą największą na świecie.
Dziewczyna włączyła komputer. Z tapety uśmiechała się do niej jej najlepsza przyjaciółka, Lila. Były nierozłączne jak siostry. Zuzia i Lilka, Do śmiechu i do płaczu. I tak faktycznie było.
Zuzka zawsze pragnęła mieć siostrę, a to marzenie spełniło się dzięki Lilce. Była jej za ogromnie wdzięczna.
Ranek i południe minęło w okamgnieniu. Chwilę później zajechała mama razem z Antosiem. Chłopiec rzucił się na starszą siostrę.
- Zuzila! – zawsze ją tak nazywał. W sumie było to całkiem słodkie. Wskoczył jej na ręce, a ona podniosła go i trzymając go na rękach, zapytała:
- A ty, Antoś, to byłeś grzeczny? Bo jak byliście w sklepie, to do mnie przyszedł święty Mikołaj i pytał o ciebie! – typowa zmyłka starszej siostry.
- Mamo! – wrzasnął Antek, prawie z płaczem. – Czemu nie zostaliśmy w domu??
- Och, Tosiek! – mama lubiła go tak nazywać. – Przestań marudzić!
Jednak mama uśmiechnęła się pod nosem. Zawsze miała pociechę z tej nieznośnej dwójki.
- Hej mamo! – zaczęła Zuzka. – Słuchaj, mam prośbę. Mogłabym iść dzisiaj na miasto? Chciałabym kupić wszystkim prezenty.
- Tak, jasne że możesz – powiedziała mama. – Właśnie chciałam cię zapytać, czy z kimś się nie wybierasz. A posprzątałaś swój pokój?
-Tak mamo! Możesz nawet iśćsprawdzić – zaśmiała się dziewczyna.
Po wspólnie zjedzonym obiedzie z mamą i Antosiem, Zuzia wyszła do miasta.
Jakoś nie miała ochoty na popołudnie z Lilką. Jej najlepsza przyjaciółka była z pewnością ładniejsza od niej. Miała długie, całkiem proste brązowe włosy i lekko zadarty nos. Wiedziała, jak zachować się w towarzystwie choćby samych chłopców, a Zuzka miała z tym problem.
Za każdym razem, gdy spotykała jakiegoś chłopaka, jej wyobraźnia natychmiast wymyślała rozmaite cudowności, jakie ten właśnie chłopiec mógłby zrobić wobec niej samej. Mógłby przecież słodko się do niej uśmiechnąć i mrugnąć porozumiewawczo, albo po prostu podejść i zagadać. Ale on nic takiego nie robił. A widząc to, dziewczyna zapadała się w sobie i, ignorując go, szła dalej. Tak to właśnie było.
Wreszcie była na miejscu. Kiedy Zuzia miała aż za dużo czasu na myślenie, zaczynała być smutna i melancholijna.
- Dzisiejszy wypad ma byćświetny! – powiedziała do siebie w duchu dziewczyna. – I żadnych głupich myśli o nich.
Dochodząc do galerii pomyślała dla kogo musi kupić prezent. Dla mamy – kosmetyki, innej opcji nie ma. Dla Antosia – jakąś zabawkę związaną ze świętami, na pewno się ucieszy. Dla Lilki – coś z biżuterii. Lilia kocha biżuterię! To był naprawdęświetny pomysł.
Wyjęła komórkę z kieszeni, wpięła słuchawki a wkładając je sobie w uszy włączyła jedną z tych optymistycznych piosenek, które sprzyjają zakupom.
- Jasne, jasne! Chyba wydawaniu fury pieniędzy! – zaśmiała się.
Zdecydowanym krokiem wkroczyła do galerii. Owiał ją tak bardzo znany zapach nowości tych wszystkich rzeczy na półkach. Wzięła głęboki oddech i rozglądnęła się po sklepach.
W pierwszej kolejności przeszukała sklep kosmetyczny. Znalazła świetny zestaw dla mamy. Idąc do kasy zauważyła małe męskie perfumy w opakowaniu moro. Jej tacie by się spodobały. Oczy dziewczyny nieoczekiwanie napełniły sięłzami, ale szybko je zdusiła. Płacąc za kosmetyki wracała myślą do tego pamiętnego dnia, kiedy jej tata wracał z delegacji. Może gdyby ten tramwaj tak bardzo się nie spieszył… Nie doszłoby do wypadku. Ostatni raz widziała się z ojcem, gdy wyjeżdżał.

Zuzka stała w drzwiach pokoju ojca. Cicho weszła i usiadła na łóżku. Jej tata, pakujący walizkę odwrócił się i uśmiechnął na widok córki.
- Zuzia. Co cię tu przywiało? – zapytał uśmiechnięty, teatralnie biorąc się pod boki.
- Tato, kiedy wrócisz? – dziewczyna podniosła wzrok i spojrzała mu w oczy.
- Oj! Około tydzień. Ale na twoją galę kończącą podstawówkę na pewno zdążę. Obiecuję.
Zuzanna z uśmiechem wycofała się z pokoju.

To była ich ostatnia rozmowa. Trzy lata temu.
Wyszła ze sklepu i poprawiła słuchawki w uszach. Przestała myśleć o ojcu i poddała się wirowi zakupów. Odwiedziła jeszcze księgarnię i jej ulubiony sklep odzieżowy, a potem udała się do sklepu z zabawkami.
Na półkach stało pełno misiów ściskających małe saneczki, mikołajków z dzwoneczkami, ale jej uwagę najbardziej przykuł maleńki elf z migającą gwiazdkę w ręce. Mała maskotka miała tak słodki wyraz twarzy, że nie dało się nie uśmiechnąć.
Podała kasjerce swojego faworyta. Kobieta uśmiechnęła się.
- Dla siostry czy brata? – zapytała uprzejmym głosem.
- Dla mojego braciszka – odpowiedziała Zuzia z uśmiechem na ustach.
- Spodoba mu się – stwierdziła kasjerka, podając jej reklamówkę zza lady.
Dziewczyna wyszła ze sklepu. Rozglądnęła się na prawo i lewo, decydując się na odwiedzenie następnego odzieżowego sklepu, w którym Lilka mogłaby spędzać wieki. Naręcza biżuterii zwisały z haczyków na całej lewej ścianie sklepu. Gdy Zuzka podeszła do niej, pomyślała, że jeśli nie wyjdzie stąd za dziesięć minut to prawdopodobnie dostanie oczopląsu.
Było tu tyle barw i wzorów, że nie wiedziała co wybrać. W końcu zdecydowała się na kilka wisiorków i bransoletek i poprosiła o zapakowanie. Paczuszkę wsunęła delikatnie do dużej torby przewieszonej przez ramię.
Wyszła ze sklepu i postanowiła wrócić do domu. Ale za niedługo Sylwester, a ona nie ma co ubrać. W tym roku kolej na nią: ona idzie do Lilki. Robiły tak co roku od początku podstawówki. Choć tych Sylwestrów było już, Bóg wie ile, lecz każdy z nich był całkiem inny od poprzedniego.
Wróciła do swojego ukochanego sklepu. Miała tam na oku piękną, błękitną miniówkę a do niej bluzkę całą w cekinach. Mogła sobie na nią pozwolić, bo od pół roku zbierała na wystrzałową kreację sylwestrową. Zdjęła spódniczkę i tunikę z półki, sprawdzając swój rozmiar i poszła do przebieralni.
Efekt był wyśmienity. Błękitna miniówka pięknie zgrywała się z jej niesamowitymi oczami. Biała bluzka w cekiny dopełniała całości. Dziewczyna zdjęła je i złożyła w kostkę. Wychodząc z szatni, odwróciła się by spojrzeć czy wszystko wzięła.
I wtedy to się zdarzyło.
Zderzyła się z jakimś chłopakiem. Wybąkała szybkie ‘Przepraszam’ odwracając się, ale zamarła widząc jego twarz. Zielone oczy i te brązowe włosy… O nie. Szybko zatrzymała swoje myśli i jeszcze raz przeprosiła.
- Nic się nie stało – z uśmiechem odpowiedział.
Wtedy coś w Zuzce pękło. Wiedziała, że to co się właśnie dzieje nie jest jedynie wytworem wyobraźni. To się działo naprawdę. W końcu kiedyś musi choć spróbować znaleźć sobie chłopaka, co wiązało się z tym że musi spróbować go zauroczyć. „Raz się żyje….” pomyślała.
Uśmiechnęła się olśniewająco.
- Co tutaj robisz, Alek? – zapytała.
- A ty co tutaj robisz, Zuzka? – odbił piłeczkę chłopak. Roześmiał się. – To samo co ty. Zakupy świąteczne.
Zauważył miniówkę i bluzkę w jej ręce. Z zawadiackim wyrazem twarzy wyrwał jej ubrania, rozprostował i uniósł, jakby przymierzając je na Zuzi w powietrzu. Cmoknął z niezadowoleniem.
- Poczekaj! – przykazał z uśmiechem i zniknął za wieszakami.
Zuzia stała jak wryta. Nareszcie znalazła w sobie odwagę. Alek chodził z nią na lekcje tańca towarzyskiego. Zawsze marzyła, by był jej partnerem, ale ona nie tańczyła zbyt dobrze. Myliła kroki i gubiła rytm. I to przez niego. Wpatrzona w jego plecy przed sobą, i w tę głupią Elkę, jego  partnerkę, nie myślała o tym, by zająć się swoim tańcem.
Po chwili wrócił z błękitną kamizelką, doskonale pasującą do spódniczki. Trzymał w ręce też niebieski wisiorek z błyszczącym sercem, jakby z topazu i mały, biały pierścionek.
Wręczył jej to wszystko, chwycił za ramiona, i odwrócił ją bez problemu, twarzą w stronę szatni. Lekko popchnął Zuzkę w ich stronę.
- Idź przymierz! A potem mi się pokażesz – stwierdził i szybkim ruchem zaciągnął zasłonę pomiędzy sobą a dziewczyną.
A ona znów próbowała otrząsnąć się z marzeń. Jedynym problemem był to, że to była rzeczywistość.
Ubrała się jeszcze raz, tylko że na cekinową bluzkę włożyła znalezioną przez Alka kamizelkę. Wsunęła pierścionek na palec z taką czcią, jakby właśnie się jej oświadczył. Zapięła topazowe serce na szyi. Poprawiła włosy i odsunęła kotarę.
A on stał. Tak po prostu. I wpatrywał się w nią. I tylko w nią. Poczuła się jak w niebie.
- Boże… - westchnął Alek.
- O nie – powiedziała zrozpaczona Zuzia. – Pewnie jest źle. Może wybiorę coś inne…
Nie zdążyła dokończyć zdania.
- Źle? Źle, dziewczyno? Zuzka, Boże, ja nie wiedziałem, że ja z taką cudowną dziewczyną chodzę na tańce.
Lekki rumieniec wypełzł na policzki dziewczyny.
- Gdzie ty idziesz na tego Sylwestra? – zapytał z wahaniem.
- Do Lilki. Jak co roku – uśmiechnęła się promiennie.
- Ja coś wymyślę. Zobaczysz – z błyskiem w oku stwierdził Alek.
- Ale o co ci chodzi? – ze śmiechem zapytała Zuzia.
- Zobaczysz. A na razie, muszę się zbierać. Mam coś… coś do załatwienia – odpowiedział.
I gdy już miał wyjść ze sklepu, dziewczyna zebrała w sobie tę całą odwagę, którą skrywała przez te wszystkie lata. Przez ten cały czas, kiedy tylko w wyobraźni przeżywała miłosne wzloty i upadki, zwycięstwa i sukcesy. I pomyślała, jak to będzie choć ten jeden, jedyny raz.
- Poczekaj – wydusiła.
Alek odwrócił się i spojrzał na nią tak, że ugięły się przed nią kolana.
Ale Zuzka jakby nigdy nic podeszła do niego, ściskając w ręku topazowe serce, które dla niej znalazł na półce z biżuterią.
- Dziękuję za tą kreację. Bez twojej pomocy nie byłaby taka sama. Zwłaszcza bez tego błękitnego serca…
Przysunęła się bliżej niego. Widziała jak patrzy na nią z wahaniem, ale też z nadzieją. Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. Cicho wycofała się do tyłu, wchodząc do szatni.
Na jego twarzy pojawił się uśmiech, którego po prostu nie umiała opisać. Uśmiech nadziei, radości i wyzwolonego pragnienia.
- Nie ma za co – odpowiedział.

CDN ;D

Ostatnio edytowany przez Bilauta... ^^ (21-01-13 12:44:16)

Jest świetne...
Mam jednak do ciebie kilka pytań. Po prostu nie lubię nieścisłości. :/

1) Jak ona ma na imię?- mówisz  o niej: Zuza, Ewela i Ewka
2) "Pierwszy był jej rówieśnikiem"  "Drugi był w tym samym wieku"- mam rozumieć, że obaj mają po 15 lat?
3) Ten drugi, Alek <lubię to imię ;) > ma zielone czy błękitne oczy?- w prologu napisałaś, że ma zielone jak jezioro; w pierwszym rozdziale, że spojrzała w błękitne.

Nie przejmuj się tymi pytaniami. Ja po prostu chcę to wiedzieć bo książka mnie wciągnęła, a to co napisałam wyżej mnie myli. Mam nadzieję, że mi to wyjaśnisz i z góry dziękuję.

Tak jak napisałam na początku, świetnie napisane i nie mogę się doczekać ciągu dalszego.
A z czystej ciekawości... Ten drugi to Alek i chodzi z nim na tańce... a kiedy poznamy tego pierwszego z którym chodzi do szkoły? :)

Bilauta... ^^ napisał:

Tego drugiego chłopaka na pewno poznacie, choć sama nie wiem kiedy ;D Nie ma ktoś czasem pomysłu na jego imię? Jestem słaba w nazywaniu moich postaci ;D

jeżeli chcesz mogę pomóc ;) ale muszę wiedzieć czy ma mieć zagraniczne czy polskie imie i mniej więcej jakie by ci pasowało w sensie  no chodzi mi o charakter imienia XD   przedstawię ci swoje propozycje i se wybierzesz XD     
tylko mi powiedz czy to ma być zagraniczne imię czy nie :D

Minjami ;D

Może polskie, w miarę współczesne ;) Dzięki za pomoc :*

Oskar  To mi się podoba ;) Dzięki za pomoc! ;D

Czemu ty mi to robisz?!- chodzi o twoje PS.
Nie pisze się takich rzeczy!- chodzi o jej wybranka.
Będę zdychać ze zniecierpliwienia.
Zero snu!
Czemu ty mi to robisz?! :D