Super! Dasz 1 dział?

Rozdział 1






   Przechadzałam się wzdłuż wielkiej sali. Zebranie powoli zaczynało mnie nudzić i denerwować. Wszyscy zauważyli mój nastrój i widocznie starali się je zakończyć najszybciej jak mogli. Wiedzieli, że jeżeli jestem zła to nie należy mnie wściekać jeszcze bardziej, dla takiej osoby kończy się to często śmiercią. Nie miałam skrupułów nie zależy mi na nikim, więc nie zastanawiałam się długo nad podjęciem ostatecznego dla takiej osoby decyzji. W tym momencie mało brakowało żebym się zanudziła, co za tym idzie zdenerwowała.
-Dajcie mi go tu, skończę z nim i będzie po wszystkim.
-Dobrze wiesz że nie możesz tak po prostu tego zrobić, to duch. Nie da go się tak łatwo uśmiercić.
-Ale JA mogę.- Moja cierpliwość prawie się skończyła.-Posłuchaj, albo mi go oddasz, albo zajmę się tobą.
-Pani - odezwał się inny głos - przełóżmy spotkanie na inny termin, w takim stanie nie jesteś w stanie podjąć decyzji.
-Owszem jestem! - Wydarłam się- co wy sobie wyobrażacie ? Jestem wystarczająco dojrzała, potrafię sama podjąć decyzję! Zabiłam wiele przeróżnych stworzeń!
-GO nie należy zabijać, chyba że w ostateczności.
   Podeszłam do okna, wyjrzałam na zewnątrz. Roślinność. Zwierzęta. One mnie uspokajały. Uderzyłam pięścią w okno a ono rozsypało się w drobne kawałeczki.
-Macie czas do jutra żeby wymyślić co z nim zrobić, inaczej ja zdecyduję.- i wyszłam. Byli przerażeni, widziałam to i w pewien sposób mnie to zadowalało. Bali się mnie, kochali, szanowali, ale również umierali ze strachu. Lepszej grupy łowców nie ma nigdzie indziej i jestem im za to wdzięczna.
  Moje kroki skierowałam ku strumykowi. Jest to MOJE miejsce. Nikt prócz mnie nie na do niego wstępu. Zawszę tam chodzę w chwilach słabości, gdy muszę coś przemyśleć, lub tak po prostu. Podeszłam do ogromnego krzewu róży, jasno-różowych, herbacianych. Wszyscy mówili że one do mnie nie pasują, tylko krwisto-czerwone potrafią mnie w pełni odzwierciedlić. Jednak do herbacianych miałam sentyment i nie potrafiłam im się oprzeć. Wyjęłam z kieszeni mój pięknie zdobiony, robiony na zamówienie, nasączony magią nóż i rozcięłam sobie nadgarstek. Przyłożyłam ranę do kielicha jednego z kwiatów, ten momentalnie się otworzył a za nim reszta, zrobiły dla mnie przejście do MOJEGO królestwa. Ponownie przejechałam nożem po nadgarstku, jednak tym razem tą tępą stroną i rana momentalnie się zasklepiła.
  Podeszłam do wielkiej, białej, pięknej altanki. Usiadłam na stołeczku, wzięłam książkę z półki i zaczęłam czytać. Mogłam to robić tylko w tym miejscu, gdyż tu nigdy nikt mi nie przeszkodzi, jest cisza, spokój, natura. Tylko tu potrafię się odprężyć, nie przeżyłabym bez tego miejsca. Kochałam je tak samo jak to co robię, wcale nie jestem zła, no może troszeczkę, ale ci co mnie znają to wiedzą że tylko w złości lub wrogów potrafię zranić. Uwielbiam tę adrenalinę związaną z tropieniem ofiary, to jak zła istota której szukam jest na krańcu i zaraz zniknie z naszego świata. Zabijam głównie tych co są źli, szkodzą mi, mojemu światu. Jestem łowczynią i dobrze się z tym czuje. To jest moje życie, moje przeznaczenie.
  Gdy zaczęło szarzeć wstałam, odłożyłam książkę i wyszłam z ogrodu. „Zamykając” „bramę” nuciłam sobie jakąś piosenkę pod nosem, gdy odwróciłam się zauważyłam jakiś cień pochylający się nade mną. Nie krzyknęłam, nawet się nie zdziwiłam, byłam zawsze gotowa na każdą sytuację, po prostu spojrzałam na niego z obojętnym wyrazem twarzy. Moim oczom ukazał się chłopak, średniego wzrostu o błękitnych źrenicach i blond włosach- standard. Uśmiechnęłam się do niego słodko, widziałam strach wymalowany na jego twarzy.
-Dobranoc- powiedziałam i dotknęłam z niemal czułością, jednak to co zrobiłam nie było wcale oznaką dobroci. Jego ciałem wstrząsnęły dreszcze, nie krzyczał ale wiedziałam że sprawiam mu ogromny ból. Jednak nie chciałam go zabić, najpierw go przesłucham, być może to jakiś posłaniec.




----------------------
cieszę się że się podoba XD
niestety nie mam w zanadrzu dalszych rozdziałów ;c w weekend nie nadrobię bo mam zajęty ale może jutro uda mi się kawałek napisać
jak tylko coś "stworzę" to dodam :*

judryk2003 napisał:

Fajne - czekam z niecierpliwością do weekendu :)
A tak z ciekawości - skąd taki tytuł?

mam zaplanowane 2 wycieczki szkolne nwm czy się wyrobię ale bd się starała ;)
tytuł po hiszpańsku znaczy kocham cię :D nie moge za dużo zdradzać bo jest powiązany z fabułą opowiadania :) a chcę żeby samo wyszło w trakcie :*

Zgadza się, ale nie ma co się dziwić; hiszpański od łaciny pochodzi.

PS. Świetny tekst ;)

Bierz się za kolejne działy! (czytało się fantastycznie! :o )

Rozdział 2
    -Co robiłeś w ogrodzie-Mark (moja prawa ręka) przesłuchiwał nieznajomego. Robił to on, ponieważ ja, gdy wpadam w złość, jestem nieobliczalna. Chłopak i tak miał szczęście, że go nie zabiłam, tam w ogrodzie. Nikt bez wyraźnego pozwolenia nie ma prawa tam wejść. Owszem w środku są zabezpieczenia, ale to jest MÓJ ogród i oprócz mnie mało kto w nim bywa. Ogrodnik, tego człowieka muszę wpuszczać, ale do altanki podejść mu nie pozwalam. Tylko Mark ma do niej wstęp zawsze, ponieważ to on powiadamia mnie o wszystkim i gdy coś się dzieje wzywa do „bazy”. Tak nazywamy nasz dworek w którym spędzamy większość czasu pracując.
  -Przechadzałem się, co nie można? Puścisz mnie jeśli łaska? Gnieciesz mi koszulę- spojrzał się na mojego przyjaciela z wyrzutem… i zaraz co to? Czyżby strach? TAK to strach. Mało widoczny ale jednak, to znaczy że nie był na zwykłej przechadzce po parku.
  -Nie byłeś na zwykłym spacerze. Do tego ogrodu wchodzi bardzo niewiele osób, a jeszcze mniej wychodzi. Jeżeli powiesz mi co tam robiłeś, a może i przy okazji kto cię wysłał, puszcze twoją drogocenną koszulę. A nawet ją wyprasuje.- Zaczęłam się śmiać. Mark nigdy nie wyprasował koszuli nawet sobie, a co dopiero jakiemuś pierwszemu lepszemu chłoptasiowi który mnie szpiegował. Nie był posłańcem, gdyby był, dawno by to powiedział. A tymczasem widziałam że coś ukrywa. Postanowiłam się odezwać.
  - Nie będziesz nikomu prasował koszul. Posłuchaj mnie uważnie koleś, drugi raz nie powtórzę jasne?- przytaknął – Do TEGO ogrodu NIKT prócz mnie nie wybiera się na spacerki. Myślałam że jesteś posłańcem, dlatego nie zabiłam cię przy pierwszej lepszej okazji. Skoro jednak nic nie mówisz, znaczy że jednak nim nie jesteś.  W takim razie kim jesteś co?- zaczęłam chodzić wokół niego, widziałam narastający strach w jego oczach, byłam prawie pewna że za chwile się przyzna. Albo zesika, wolę pierwszą opcje.- Może szpiegiem, niedoszłym zabójcą, detektywem, wysłannikiem TAMTEGO świata, a może złodziejem hmm? Przyznaj się, kara może cię ominąć inaczej…-przybliżyłam twarz do jego twarzy- mogę żyć w nieświadomości.- Widziałam jak przełyka ślinę, chce mi powiedzieć. W jego błękitnych oczach zauważyłam że uległ mojemu „czarowi”, można to nazwać strachem, kto jak woli.
-Ja…-dotknęłam jego podbródka, musiałam to zrobić by być w stanie błyskawicznie zareagować-jestem wysłannikiem ZAŚWIATÓW, dostałem polecenie, by dowiedzieć się jaką mocą dysponujesz.
  -Cóż. Powiedz tym kreaturom że mogą się wypchać, nikt z WAS nie pozna pełni moich mocy, chyba że poczuje je na własnej skórze. Ale wtedy nie będzie już w stanie nic nikomu opowiedzieć. Posłuchaj-powiedz mu że nie ustanę w poszukiwaniach, doskonale wiem kto cie wysłał, ten którego szukam już 10 lat. Wypuszczę cię tylko dlatego, że chcę żeby się dowiedział. Następnym razem nie będę taka łagodna.
Odesłałam go do zaświatów, ale specjalnie zadałam mu przy tym ból, chciałam żeby zapamiętał, że ze mną się nie zadziera.
  -Mark.
  -Tak ?
  -Co z tym duchem, wymyśliłeś coś? Wiem że jest ważny, a czas macie do jutra. Ale masz jakiś pomysł? Nie mogę go unicestwić ani wypuścić, w nieskończoność więzić też nie.
   -Hmm. Tak się składa że mam pomysł. Wypuścimy go do ogrodu, stamtąd nie ucieknie ale ono tym nie wie. Naślemy na niego Paure. Twój pies doskonale sobie razi ze wszystkimi ISTOTAMI. Po prostu go zje. W takim wypadku nikt nie poniesie konsekwencji i…

Nie zdążył dokończyć bo szeroko się uśmiechnęłam powiedziałam żeby w takim razie działał i poszłam do swojej siedziby (komnaty, pokoju biura).




----------------------------------------------------------
Przepraszam że tak długo nie dodawałam cd ale były wakacje ;c a na dodatek dopadł mnie brak weny ;c
przed chwilą skończyłam pisać rozdział i mam nadzieję że się spodoba :**
MIŁEGO CZYTANIA KOCHANI

mam nadzieję, że wena nie długo zapuka do twoich drzwi, gdyż oczekuję szybkiego pojawienia się dalszej części

Ostatnio edytowany przez Tigra (20-09-13 23:51:20)