dokładnie... potrafię tak jak ostatnio mieć 2 klasówki i sprawdzian w ciągu jednego dnia...
ale siedziałam w domu chora więc udało mi się napisać 2 rozdziały ^^  mam nadzieję że się spodobają :**

Rozdział 5

   Rozparłam się na wielkiej miękkiej kanapie i patrzę na telewizor. Kamery zostały włączone na mój rozkaz. Wszystko oprócz MOJEGO kawałka ogrodu rejestrują. Widzimy dosłownie każdą rzecz jaka się dzieje na naszym terenie. Paure za chwilę zostanie wypuszczony, martwię się o niego. Uwielbiam tego psa. Jednak wiem, że jest on specjalnie wyszkolony oraz ma magiczne moce. Poradzi sobie, musi. Jeżeli nie, to ja wkroczę do akcji. NIKT mnie nie powstrzyma. NIKT się nie ośmieli. NIKT nie ma wystarczająco dużo siły. Nie obchodzą mnie konsekwencje.
    Zaczyna się. Paure wypuszczony niby na zwykły spacer, tak ma to wyglądać. Chodzi, węszy. Jego orzechowe futro lśni w promieniach porannego słońca. Wygląda tak pięknie a zarazem groźnie. Wszyscy nas do siebie porównują. Mamy taki sam kolor włosów/futra, identycznie granatowo-czarne oczy. Gdy trzeba ostre pazury oraz kły. Wszyscy mówią, że gdy gotujemy się do ataku, wyglądamy olśniewająco pięknie, groźnie, przerażająco. Mówią, że razem jesteśmy nie do pokonania. Sądzę, iż to wszystko jest prawdą. Oprócz mojego wyglądu, nie wiem jak wyglądam kiedy mam zaraz zaatakować. Podejrzewam że bije ode mnie ogromna moc, jaką zresztą posiadam. Nie wnikam skąd ją mam, po rodzicach? Może i tak. Nie wiem, nikt mi nigdy nie powiedział, a to nie jest najważniejsze.
   Ogród rankiem wygląda naprawdę przepięknie. Drzewa, krzewy, kwiaty lśnią niczym diamenty w promieniach słońca. Zapachy zapierają dech w piersiach. A śpiewy ptaków oraz rozmowy innych dzikich zwierząt są jak muzyka dla moich uszu. Uwielbiam poranki na zewnątrz. Uwielbiam naturę. Uwielbiam to ponieważ… moi rodzice czuli to samo, a jato po nich odziedziczyłam. Zostawili jakąś cząstkę siebie we mnie. Myślę, że dlatego nie jestem zła. Zwyczajnie nie potrafię. W złości się unoszę, ale to nie znaczy, iż siedzi we mnie zło. Często kieruje mną nienawiść, lecz nie przesądza ona o tym, że jest we mnie zło. Ja o tym wiem, i wiem również, że te ich „geny” pozostaną we mnie na zawsze, nigdy nie będę zła.
   Moją uwagę zwróciło poruszenie na ekranie. Duch sunął nad ziemią. Stanowczo za daleko Paure. Pewnie chce się wydostać. Zaczęłam się głośno śmiać. Wszyscy jak na komendę na mnie spojrzeli. To był prawdziwy śmiech, tak rzadko gości na moich ustach.
  - On…On myśli, że się wydostanie. Naprawdę chce uciec. Myśli, że mu się uda, że jesteśmy tacy głupi. Naprawdę duchu? Posmakuj kłów mojego psa!
   W tej chwili Paure rzucił się na istotę. Ten widok był… piękny ale straszny zarazem. Rozległ się krzyk tak donośny że obudził chyba cały zamek. Pies dorwał się do serca ducha. Ten z przerażeniem spoglądał na swój koniec. Wiedział, że się zbliża. W tym momencie uświadomił sobie czemu tak naprawdę go wypuściliśmy, jaki był głupi. Przerażenie ogarnęło go całego, a nie mógł się bronić. Był w potrzasku. Pies szarpnął min naprawdę mocno i odskoczył 10 metrów w tył. Sekundę potem duch eksplodował na naszych oczach, ziemia się za trzęsła, wydobył się okropny trzask i piękne białe światło, które na chwile wszystkich oślepiło.
   Natychmiast zbiegłam na dół zobaczyć czy wszystko zniknęło. Czy ISTOTA nie zostawił po sobie żadnych śladów, żadnych pamiątek.
   Paure do mnie podbiegł, polizał po ręce. Przytuliłam go, dałam nagrodę- przekąskę. I poszłam sprawdzić co z miejscem wybuchu. Tylko ja mogłam przytulić mojego psa, ta śmiercionośna broń słucha się tylko i wyłącznie mnie. Pochlebia mi to. Po naszym duchu został czarny okrąg na ziemi, jest to znak że wszystko czym był zniknęło. Pstryk i nie ma nic. Ucieszyłam się. Powolnym już krokiem wróciłam do moich ludzi.
  -Koniec, zniknął. Nasz problem rozwiązany ! Zło tego ducha zniknęło bezpowrotnie.
   Zaczęliśmy się cieszyć. Zabiliśmy go, a nie czekają nas żadne konsekwencje. To był „wypadek” ISTOTY nawet gdyby chciały nic na nas nie mają.
  -Nie jestem do końca tego taki pewien.
   Mark wpadł do pokoju. Dosłownie wpadł. Widać było, że biegł całą drogę. Coś się stało, cholera coś się stało. ZNOWU. Podeszłam do niego, złapałam go pod ramię i trzymałam. Chłopak mimo swojej wspaniałej kondycji przebiegł naprawdę długi dystans w naprawdę szybkim tempie. Przewracał się. Trzymałam go, musiałam żeby nie spadł.
  -Wampiry.
   Robi się niebezpiecznie naprawdę. Powiedział wampiry- liczba mnoga. One rzadko pokazują się w grupach, bardzo bardzo rzadko. Cholera- znowu.
  - One, one są w mieście.
  -Ile ich jest, Mark ! Mów szybko.- ledwo łapał powietrze ale musiałam to wiedzieć, natychmiast.
  -Nie mam pojęcia ile, może jeden. Przyjechał do nas człowiek z miasta. Przekazał, że jego żona właśnie… właśnie zmarła. A na szyi ma ślady po kłach. On już nie żyje, padł ze zmęczenia, strachu i tęsknoty, przykro mi.
   Przypomnieli mi się rodzice… oni też, też zmarli przez wampira. Szukam go od długich 10 lat i w końcu znajdę, wiem że jestem blisko. W tej chwili ogarnął mnie tak potworny gniew. Położyłam Marka na kanapie a do reszty powiedziałam:

  -Idziemy. Już !