Kadam opowiadał o przepowiedni, i o dziewczynie. Szukał jej ale nie sądzę by taka dziewczyna w ogóle istniała. A nawet jeśli, prawdopodobieństwo jej znalezienia było tak małe, że prawie niemożliwe.  A jeśli kiedykolwiek ją znajdę, i klątwa zostanie złamana,, kim się stanę? Czym będę? Starym człowiekiem? Zapomnianym księciem? Człowiekiem bez rodziny i ojczyzny? Czy ja w ogóle chciałbym być ponownie człowiekiem? Możliwe, że lepsze by było pozostać bestią. Przynajmniej z tej perspektywy zacząłem rozumieć świat.

Zostałem wyrwany ze swoich rozmyślań, gdy tocząca się karawana zatrzymała sie na szczycie wzgórza. Konie zawróciły i przeszły kilka następnych kroków, gdy nagle usłyszałem okrzyk kierowcy:

"To jest to! Czyż to nie jest najpiękniejszy widok jaki kiedykolwiek widzieliście?"

Kilku artystów wiwatowało, gdy patrzyli na długi odcinek przyciętej trawy, która kierowała do pięknej rezydencji. Kierowca cmoknął i konie ostrożnie ruszyły w dół ścieżki w kierunku domu. Podniosłem głowę i obserwowałem strukturę posesji. Podobne projekty widziałem we Francji i we Włoszech, gdzie spędziłem więcej niż połowę wieku. Budynek przed nami był pałacem z dwuspadowo, stromo opadającym dachem, miał około czterech pięter. Całość otoczona była ogrodami i drzewami. Skierowaliśmy się w stronę dużego budynku stojącego z boku.  Dzięki intensywnemu zapachowi koni wiedziałem że będziemy umieszczeni niedaleko stajni. Maestro jako kierownik naszej grupy wybiegł na spotkanie dystyngowanego mężczyzny, dobrze ubranego, który był w towarzystwie młodej kobiety- być może jego żony, noszącej ciasno opiętą spódnicę, kończącą się poniżej kolan i gruby, futrzany płaszcz. To były norki. Czułem na niej jeszcze zapach śmieci. Dostrzegła mnie w klatce stojącej na zewnątrz stajni, i pociągnęła mężczyznę w moim kierunku.

"Oh Robercie! Spójrz! To tygrys!"

Poklepał jej dłoń z roztargnieniem- "Tak kochanie. Wiedzieliśmy, że przywiozą tygrysa".

"Ale ten jest biały! Jaki wspaniały!"

Odchrząknął i zwrócił się do właściciela cyrku, by omówić szczegóły występu podczas gdy kobieta i ja wymienialiśmy spojrzenia. Zastanawiałem się, dlaczego kobieta, którą stać na kupienie wszystkiego, nie może sobie kupić normalnej, całej spódnicy, gdy nagle się odezwała:

"Chciałabym go kupić"

"Nie kochanie. Zobaczymy go na pokazie. To musi ci wystarczyć"

"Ależ Bobby.."- nadąsała się.

"Nie. Gdzie chcesz go trzymać? Co mu będziesz dawała jeść? Czy mamy nakazać chłopcom stajennym by się nim zajmowali? To zupełnie niepraktyczne, poza tym"- dotknął czule jej policzka- " przed tobą wspaniałe przyjęcie. Musisz sie przygotować!"

"Masz rację. Mam wiele do zrobienia"

"W takim razie do zobaczenia"- Dał jej figlarnego kuksańca, ona pochyliła się wychodząc przez drzwi stajni i posłała mu pożegnalny pocałunek. Parsknąłem i przewróciłem sie na drugi bok.

Gdy sie przebudziłem, był już wieczór, a w ogromnej stajni nastrój panował rzeczywiście jak na przyjęciu. Słońce chyliło sie ku zachodowi, stabilne drzwi stajni zostały otwarte na oścież, by do środka wpadało wieczorne powietrze.  bele siana były poukładane, a dookoła umieszczone były suszone łodygi kukurydzy. Kolorowe, sprężyste kule były przymocowane do kijów i zwisały z każdego dostępnego miejsca. Niektórzy gości przybywali konno i wozami ale będąc majętnymi, większość z nich przybyło w nowych maszynach zwanych samochodami. Mój trener oblizywał wargi, zazdrośnie spoglądając na pojazdy.

Jakiś czas później usłyszałem skowyt niedaleko mojej klatki- na ziemi przysiadł pies. Jego merdający ogon podnosił kurz. Większość psów unikało mnie, ten jednak zdawał się wiedzieć, że nie zrobię mu żadnej krzywdy i często mnie odwiedzał. gdy sprawdził, ze nikt nie zwraca na nas uwagi, popchnąłem nosem w jego kierunku resztki mojego posiłku przez klaty klatki a pies zaszczekał szczęśliwie, porwał mięso i pobiegł gdzieś się nim nacieszyć.  Ja zanurzyłem zaś swój nos w wodzie by pozbyć sie zapachu mięsa i napić się, a potem usiadłem obserwując jak ludzie kręcą sie po przyjęciu. Weszli do stajni przez udekorowane drzwi, ubrani byli w dziwaczne stroje. Patrzyłem jak rywalizowali ze sobą w różnych konkurencjach. W jednej, ludzie zanurzali swoje głowy w wodzie, by zębami wyłowić z niej jabłko, w innym mieli związane ręce na plecach, i usiłowali zjeść ciasto z łańcucha, nie pozwalając mu spaść na ziemię. Także kobiety były zaangażowane w owe konkursy: Rzucały obierki z jabłek do wiadra z wodą i obserwowały jak zwijały się na listach, co miało wskazać nazwisko człowieka którego poślubią. Potem każda brała po kawałku ciasta zwanego barmbrack, i zamiast go zjeść, rozgniatali na kawałki, a kobieta, która znalazła pierścionek miała być tą, która pierwsza wyjdzie za mąż. Człowiek, którego wcześniej widziałem wygłosił przemówienie, podczas gdy jego kobieta stała u jego boku. Wyrażał zadowolenie z przybycia gości do jego domy w Great Smoky Mountains i zaprosił ich do częstowania się, zabawy i jazdy na sianie (??), która miała się odbyć  dokładnie o 9 wieczorem.

Kilku imprezowiczów przechodziło kolo mojej klatki. Mężczyźni chwalili sie wyprawami na polowanie, podczas gdy kobiety mdlały i chwytały swoich mężczyzn za ramiona. jedli prażone nasiona dyni, które trzymali w papierowych rożkach, jabłka pieczone na patyku, pokryte powłoką z cukru i masła, oraz prażoną na słodko kukurydzę. Widziałem tez szyszki z puszystych słodyczy które wyglądały jak chmurki. te rozrywane były na kawałki i jedzone. na ich widok poleciała mi ślinka..

Zauważyłem, że śliczna dziewczynka- sześcio- lub siedmioletnia- obserwowała mnie zza stosu suszonych łodyg kukurydzy. Siedziałem cicho przez długi czas, ale nie zbliżyła się do mnie. na jej ramieniu, trzymała małą lalkę, która wyglądała nieco jak ona sama. Kiedy nikogo nie było w pobliżu- prychnąłem cicho.  zrobiła krok do przodu. Schowałem głowę pod moimi łapami i zakryłem oczy- usłyszałem jej śmiech. Podniosłem głowę- i powtórzyłem wszystko. Gdy moje oczy były zamknięte, usłyszałem jak kros woła Louisę. Gdy otworzyłem oczy, dziewczynki nie było.

Wkrótce przyszedł czas na mój występ i posłusznie opuściłem głowę aby mój trener mógł przypiąć łańcuch do mojej ciężkiej obroży. Posłusznie zbiegłem po drewnianej rampie i wszedłem do stajni. Kobiety dyszały, niektóre nawet krzyczały. Starałem sie wykonać cały układ bez trafienia na ludzkie stopy. Tłum ściskał się bardzo blisko i gdybym tylko wyciągnął pazury, mogłem łatwo rozedrzeć ich skórę. 

Mój trener był zawiedziony moją ostrożnością. Chciał zrobić pokaz, więc celowo wbijał mi kolby pod żebra i krzyczał na mnie. Wyszczerzyłem na niego zęby, ale nie wydałem z siebie żadnego dźwięku. Wtedy sfrustrowany trzasnął mnie biczem w nos i nakazał mi ryczeć. Ryknąłem tak głośno, że tłum się przesunął i deptał po sobie. Trener nie zauważył ich strachu i myślał że dopingują go, uderzył mnie więc ponownie i wydał mi polecenie by stanął na tylnych nogach.  Wykonałem jego polecenie i przeorałem powietrze stojąc na tylnych łapach i zostałem nagrodzony jedzeniem rzuconym na mnie. Kobiety krzyczały, i ludzi ewakuowano z budynku, podczas gdy trener unosił ręce w powietrze, próbując uspokoić przerażony tłum. 
Tymczasem we mnie rzucano lepkie kandyzowane jabłka, smakołyki  nawet świecącymi tykwami. Uchylałem sie przed nimi, ale niechcący wdepnąłem w jakąś rozlaną maź zmieszaną z błotem. gdy tylko wyrwałem z tego łapę pojawił sie trener z batem.  Cofając sie w pośpiechu uderzyłem zadem w stół, który rozbił się o ziemię i szybko został pokryty ponczem, chmurami lepkich słodyczy i nasion dyni prażonej. Pojawiło się także kilka kolorowych kul. W życiu nie słyszałem większego hałasu. Podskoczyłem, a trener zaczął mnie brutalnie obijać biczem.

W końcu posiniaczony, pokrwawiony, pobity i brudny znalazłam sie z powrotem w mojej klatce. Trener spędził jakieś pół godziny odgrażając mi, zanim mnie zostawił w spokoju. Właściciel rezydencji był wściekły. Powiedział naszej grupie by nie oczekiwali pieniędzy i że osobiście zadba o to, byśmy nie zagrali juz żadnego przedstawienia w Karolinie Północnej

Goście już wszyscy odeszli i noc stała sie spokojna. próbowałem zasnąć ale zapach słodkiego ponczu i słodyczy wciąż mnie rozpraszał. Kiedy się przesuwałem pozostały po mnie kępki futra na deskach ale ledwo na to zwróciłem uwagę. Pozwalając sobie na głębokie westchnienie zamknąłem oczy i myślałem o Indiach. Kilka minut później usłyszałem hałas. Kiedy otworzyłem oczy zobaczyłem małą dziewczynkę ubraną w koszulę nocną, szlafrok i kapcie. Przykucnęła na szczycie rampy i trzymała mocno swoją lalkę.

"Biedny tygrys"- powiedziała- "jesteś cały lepki"

Sięgnęła przez kraty i pogłaskała czubek mojej głowy. Zamknąłem oczy i czułem jak wypełniają się łzami. Nikt nie dotykał mnie z taką życzliwością od kiedy opuściłem rodzinę. Od tamtego czasu nie pamiętałem, ile we mnie jest człowieka. Kiedy otworzyłem oczy , mała dziewczynka powiedziała:

"Biedny tygrys, nie płacz. Możesz sobie wziąć moją lalkę"- wsunęła lalkę między moje łapy, uśmiechnęła się i zniknęła w ciemności.

Wiedziałem, że następny dzień przyniesie mi wiele bólu. Że zostanę pobity i głodzony przez tydzień za karę za zrujnowanie przyjęcia, ale w tym momencie zostałem obdarowany największym z darów. Darem nadziei.

Myślałem o tej dziewczynce latami i wypatrywałem innej, która obdarzona będzie empatią. Takiej, która wyczuje moje człowieczeństwo. Kogoś, kto może mnie uratować.

O matko, okropnie mi się to czytało. Aż coś mi się dzieje, kiedy słyszę, jak ludzie potrafią być okropni dla zwierząt, widać nie bez powodu nie toleruje cyrków...

Te bonusy były podobno publikowane na stronach Colleen.

Mam ochotę się rozpłakać... biedny Ren :'(
To po prostu straszne no i teraz wreszcie sobie naprawdę uświadamiam, jaki musiał być samotny i zagubiony, dotychczas myślałam, że znacznie częściej widywał się z Kadamem no i może miał trochę więcej szczęścia... Eh :/