- Takie powitanie to rozumiem.
Roześmiałam się, wariacko szczęśliwa, że znów jest sobą. Otrząsnęłam się z wątpliwości i smutków, myśląc, że mój ukochany pewnie po prostu potrzebuje czasu, żeby poczuć się jak normalny człowiek i na nowo zaangażować w związek. Nagle Ren stęknął z bólu, więc odsunęłam się szybko. Najwyraźniej spowodowało to, że poczuł się swobodniej.
- Czy mogę cię o coś zapytać? — odezwał się.
Ucałowałam spód jego dłoni. Przyglądał mi się, zaintrygowany, a potem cofnął rękę.
- Oczywiście, że tak — odparłam.
Ren lekko pociągnął mnie za warkocz i bawiąc się moją wstążką, zapytał:
- Kim jesteś?

Część II, rozdział 28, strona 394