Niebieskie światła zaczęły się rozszerzać i już wkrótce objęły całe ciało klaczy. Płakałam modląc się do Jasnej Pani, aby ją ocaliła.
Oczy zaszły mi mgłą i zobaczyłam ją przed sobą- tajemniczą kobietę z moich snów. Stała nade mną i Maksymą i patrzyła na mnie ze wściekłością malującą się na twarzy. Nie wiedziałam, czy zasnęłam, czy może miałam halucynacje.
-Pamiętaj, że za wszystko przyjdzie ci zapłacić- powiedziała zjawa.- Raz już uratowałam bliską ci osobę, zrobię to ponownie, ale teraz masz mnie wreszcie posłuchać, już za długo zwlekałaś, każda kolejna chwila przybliża nas do katastrofy.
Patrzyłam na nią z przerażeniem, nie byłam w stanie nic powiedzieć.
- Zostaw ich, -kontynuowała-  nie możesz im pomóc, nie w tej chwili. Musisz przylecieć do mnie, do miejsca, które ci wskazałam.
Kobieta zniknęła, a ja po chwili poczułam jak Maksyma porusza skrzydłami.

Ostatnio edytowany przez Alhena (01-06-13 20:32:10)

Maksyma napisał:

Nie mogła nad nimi zapanować, widziała tylko napstnika, którego musiała koniecznie zabić, nie mogłą oderwać od niego oczu póki był żywy.

kontynuacja OFFa:

wybacz Maksyma, ale musisz używać mniej takich środków stylistycznych. Musisz wyrażać się precyzyjnie. Jest wiele epitetów czy metafor które możesz wykorzystać, ale język autora musi być łatwy do zrozumienia. Masz pomysł na opowiadanie, trzymaj się go i pisz, ale pisz zrozumiale. mam nadzieje, że cie nie uraziłam, ale jako nauczyciel, nie mogłam się powstrzymać (chociaż wcale polskiego nie uczę!)

Nawet w wyjaśnieniu Twojego rozumienia użytego przez Ciebie sformułowania-podałaś trzy różne odpowiedzi, co przez nie rozumiesz. Powinnaś była napisać, że wpatrywała się jak zahipnotyzowana, lub po prostu, że nie nie mogła oderwać wzroku... podając powód dlaczego.

Hipnoza polega na wprowadzeniu umysłu w pewien stan, i oczy tu nie odgrywają żadnej roli.

Ostatnio edytowany przez lutka (02-06-13 01:06:54)

- Tara, to ty?
- Casi? Cassidy?!  Co ty tu robisz?
- Długa historia, lepiej opowiadaj co ty tu robisz?
- No dobrze, więc był wieczór i spoglądałam przez okno. Zobaczyłam ptaszka, nie wiem jak to się stało, ale zaplątał się o gałąź i chciałam mu pomóc. Zeszłam na ogródek i go odplątałam. Nagle ptaszek zaczął mnie przyciągać jak magnez. Później znalazłam się tutaj i nie wiem co z sobą począć.
-Wow, a jak byś znała moją historię.- opowiedziałam Tarze o tym jak się tu znalazłam, o zwierzętach, które mówią, o Dellingu, Xarze i Diego. Przedstawiłam jej Maksymy.
- Jej...ciekawe.- powiedziała Tamara.

W miejscu, w którym wcześniej znajdowało się zwierzę teraz stał mężczyzna. Miał jasną karnację i blond włosy. Obok niego siedział tygrys, w ogóle nie wyglądał jakby chciał nas zaatakować, bardziej przypominał domowego kociaka. Zerknęłam ukradkiem na Tarę, była tak samo osłupiała jak ja. Powoli się podniosłam ignorując ból pleców. 
- Kim jesteś?- Zapytałam.
Mężczyzna zmierzył mnie przenikliwym wzrokiem.
- Mam na imię Tallmir. Jestem druidem przysłanym przez Panią Światła. Mam was do niej doprowadzić, chce mieć pewność, że nie wpakujesz się znowu w jakieś kłopoty- mówiąc to popatrzył na mnie.- Pojedziemy lasem, w powietrzu jesteście zbyt widoczne.

Tallmir uśmiechnął się delikatnie.
- Nie chodzi mi o ranę fizyczną...- powiedział cicho wciąż wpatrzony w Tarę.
Miałam wrażenie, że on bardzo wiele wie. Czułam się, jakbym została wciągnięta do gry, w której wszystkie ruchy zostały już z góry zaplanowane, a ja nie znałam jej zasad.
- No nic- podjął Tallmir wciąż uśmiechnięty.- Na wyjaśnienia przyjdzie czas później, teraz musimy ruszać zanim Rycerze nas odnajdą.

To była Maksyma. Cieszyłam się, że jest przy mnie. Dzięki niej było mi o wiele lepiej znieść tą dziwną sytuację.
Szliśmy aż do wieczora. Przez cały czas Tara i Tallmir wymieniali spojrzenia i uśmiechali się do siebie. Zignorowałam to, była mi wystarczająco głupio iść z nimi i bez poruszania tego tematu.
Zatrzymaliśmy się dopiero, na małej polance. Druid wyjaśnił, że to bezpieczne miejsce i będziemy mogli spędzić tu noc. Okazało się, że mamy przed sobą jeszcze parę dni drogi.
W nocy śniłam o Dellingu. Znajdował się w ciemnym lochu. Był cały zakrwawiony. Gdy mnie zobaczył uniósł głowę, a ja podeszłam bliżej.

Szybko do niego podbiegłam. Był nieprzytomny, ale z ulgą stwierdziłam, że oddycha.
- Casi!- usłyszałam za sobą kroki. Był to Tallmir.
Pewnie musiał nas usłyszeć i się obudził- pomyślałam.
- Co się stało?- zapytał, gdy znalazł się obok mnie.
Opowiedziałam mu co się stało, a potem pomogłam mu przetransportować Diego bliżej ogniska. Druid zapewnił mnie, że potrafi go uzdrowić i chociaż mu nie ufałam, postanowiłam mu na to pozwolić. Sama nie chciałam już więcej prosić Jasnej Pani, przecież już raz mnie przestrzegła przed konsekwencjami.

Czułam na sobie przeszywające spojrzenia Tamary oraz Tallmira.
Trudno uwierzyć, że już drugi raz przytrafia mi się taka sytuacja- pomyślałam, po czym odetchnęłam głęboko i zdobyłam się na odwagę, aby odpowiedzieć:
-Nie chciałam uciec- zaczęłam powoli ze wzrokiem wbitym w ziemię. Mówiłam prawdę, a jednak czułam się jak więzień, na którego właśnie wydawano wyrok.- Miałam koszmary, kiedy się obudziłam ujrzałam Diego.
-Rozumiem- usłyszałam po chwili głos Tallmira. Popatrzyłam na niego. Był skupiony i czujnie mi się przyglądał. Cieszyłam się, że postanowił nie kontynuować tego przesłuchania, choć zdawałam sobie sprawę z tego, że mi nie uwierzył.